На Николаевската железничка станица се сретнаа двајца пријатели: едниот беше дебел, а другиот, пак, тенок. Дебелиот само што се најал на железничката, и неговите усни, целите намастени, сјаеја како зрели вишни. Мирисаше на вино Херес и оранжада. Тенкиот, пак, тукушто беше излегол од вагон и беше натоварен со куфери, врзулци и картонски кутии. Тој мирисаше на шунка и на талог од кафе. Зад неговите плеќи ѕиркаше слабичка жена со долга брада - жена му, и висок гимназијалец со примижани очи – син му.
- Профириј! – викна дебелиот кога го виде тенкиот. – Ти ли си, бе? Драги мој! Од кога не сме се виделе!
- Другарче! – се распамети тенкиот. – Миша! Другар од детството! Од каде, пак, ти?
Пријателите трипати се прегрнаа и си погледнаа во очите полни со солзи. И двајцата беа пријатно зашеметени.
- Мил мој! – почна тенкиот по прегратките. – Кој би помислил! Какво изненадување! Погледни ме поубаво! Истиот убавец како и порано! Истиот мангуп, истото конте! Ах, Господе! Како си? Богат ли си? Женет ли си? Како што гледаш јас сум женет… Ова е жена ми, Луиза, родена Ванценбах… лутеранка… А, ова е син ми, Натанаил, ученик на трета година. Нафања, ова е мој другар од детството! Заедно учевме во гимназија!
Нафанаил малку се подзамисли и ја симна шапката.
- Заедно учевме во гимназија! – продолжи тенкиот. – Се сеќаваш како те закачаа? Те викаа Херострат зашто со цигара ја изгоре ученичката книшка, а мене Ефиалт зашто многу сакав да поткажувам. Хо-хо… Деца бевме! Не плаши се, Нафања! Приближи се… А, ова е жена ми, родена Ванценбах… лутеранка.
Нафанаил малку се помисли и се скри зад татковиот грб.
- И како ми живееш, другарче? – праша дебелиот, воодушевено гледајќи на својот другар. – Служиш ли некаде? Или си дослужил?
- Служам, драги мој! Веќе две години работам како колешки асесор, а и Станиславски орден имам. Платата е мала… ама добро е! Жена ми држи часови по музика, јас приватно правам дрвени табакери. Одлични табакери! Едно парче за рубља го продавам. Ако некој земе десет или повеќе, тогаш и попуст давам. Се снаоѓам некако. Служев во Министерството, а сега ме преместија тука за да бидам шеф на одделот… Тука ќе служам! А, ти како си? Можеби си веќе државен советник, а?
- Не, драги, качи малку повисоко, - рече дебелиот. – До таен дотуркав. Две ѕвезди имам.
Одеднаш тенкиот побледе, се здрви, но набргу неговото лице се рашири на сите страни со насмевка; се чинеше како од неговото лице и од неговите очи да прскаат искри. Тој се свитка, се згрбави и се смали… Неговите куфери, врзулци и картонски кутии се стуткаа, се намуртија… Долгата брада на жена му стана уште подолга; Нафанаил застана во став “мирно” и ги закопча сите копчиња на униформата…
- Јас ваше благородство… Многу ми е драго! Другар од детството, а одеднаш станавте толку голем! Хи-хи-хи!
- Е, де! – се намурти дебелиот – Зошто така? Другари од детство сме, зошто е сево ова персирање?
- Ама, ве молам… Што ви е… - се закикоте тенкиот, сé повеќе смалувајќи се. – Милсотиво внимание на вашето благородство… како некаква животворна влага… Ова, ваше благородство, е мојот син Нафанаил… жена ми Луиза, лутеранка, во извесна смисла…
Дебелиот сакаше да каже нешто, но на лицето на тенкиот беше испишано такво угодување, сладникавост и почитувачка кислина, што на тајниот советник му се слоши. Тој се сврте од тенкиот и му ја подаде раката за збогум.
Тенкиот ги стисна трите прста, се поклони со целото тело и се закикоте како Кинез: “хи-хи-хи”. Жена му се насмевна. Нафанаил тропна со ногата и ја испушти шапката. Сите тројца беа пријатно вчудовидени.
- Профириј! – викна дебелиот кога го виде тенкиот. – Ти ли си, бе? Драги мој! Од кога не сме се виделе!
- Другарче! – се распамети тенкиот. – Миша! Другар од детството! Од каде, пак, ти?
Пријателите трипати се прегрнаа и си погледнаа во очите полни со солзи. И двајцата беа пријатно зашеметени.
- Мил мој! – почна тенкиот по прегратките. – Кој би помислил! Какво изненадување! Погледни ме поубаво! Истиот убавец како и порано! Истиот мангуп, истото конте! Ах, Господе! Како си? Богат ли си? Женет ли си? Како што гледаш јас сум женет… Ова е жена ми, Луиза, родена Ванценбах… лутеранка… А, ова е син ми, Натанаил, ученик на трета година. Нафања, ова е мој другар од детството! Заедно учевме во гимназија!
Нафанаил малку се подзамисли и ја симна шапката.
- Заедно учевме во гимназија! – продолжи тенкиот. – Се сеќаваш како те закачаа? Те викаа Херострат зашто со цигара ја изгоре ученичката книшка, а мене Ефиалт зашто многу сакав да поткажувам. Хо-хо… Деца бевме! Не плаши се, Нафања! Приближи се… А, ова е жена ми, родена Ванценбах… лутеранка.
Нафанаил малку се помисли и се скри зад татковиот грб.
- И како ми живееш, другарче? – праша дебелиот, воодушевено гледајќи на својот другар. – Служиш ли некаде? Или си дослужил?
- Служам, драги мој! Веќе две години работам како колешки асесор, а и Станиславски орден имам. Платата е мала… ама добро е! Жена ми држи часови по музика, јас приватно правам дрвени табакери. Одлични табакери! Едно парче за рубља го продавам. Ако некој земе десет или повеќе, тогаш и попуст давам. Се снаоѓам некако. Служев во Министерството, а сега ме преместија тука за да бидам шеф на одделот… Тука ќе служам! А, ти како си? Можеби си веќе државен советник, а?
- Не, драги, качи малку повисоко, - рече дебелиот. – До таен дотуркав. Две ѕвезди имам.
Одеднаш тенкиот побледе, се здрви, но набргу неговото лице се рашири на сите страни со насмевка; се чинеше како од неговото лице и од неговите очи да прскаат искри. Тој се свитка, се згрбави и се смали… Неговите куфери, врзулци и картонски кутии се стуткаа, се намуртија… Долгата брада на жена му стана уште подолга; Нафанаил застана во став “мирно” и ги закопча сите копчиња на униформата…
- Јас ваше благородство… Многу ми е драго! Другар од детството, а одеднаш станавте толку голем! Хи-хи-хи!
- Е, де! – се намурти дебелиот – Зошто така? Другари од детство сме, зошто е сево ова персирање?
- Ама, ве молам… Што ви е… - се закикоте тенкиот, сé повеќе смалувајќи се. – Милсотиво внимание на вашето благородство… како некаква животворна влага… Ова, ваше благородство, е мојот син Нафанаил… жена ми Луиза, лутеранка, во извесна смисла…
Дебелиот сакаше да каже нешто, но на лицето на тенкиот беше испишано такво угодување, сладникавост и почитувачка кислина, што на тајниот советник му се слоши. Тој се сврте од тенкиот и му ја подаде раката за збогум.
Тенкиот ги стисна трите прста, се поклони со целото тело и се закикоте како Кинез: “хи-хи-хи”. Жена му се насмевна. Нафанаил тропна со ногата и ја испушти шапката. Сите тројца беа пријатно вчудовидени.
1883
Превод од руски: Емил Ниами
1 комментарий:
Здраво пријатељи, моје име је Милена Самуел. Овде сам да ширим добру вест потребитима. Био сам депресиван када ме је жена оставила због другог мушкарца, јер сам морао да престанем да радим јер сам имао рак и био сам шворц. Одузела ми је ћерку једину, тако да ми је једина опција била да умрем, покушао сам да је позовем али ме је игнорисала, послао сам јој смс и одједном ми је одговорила и рекла да је више не зовем нити да јој шаљем поруке, па ћу једног дана ступити у контакт са својим пријатељем на фејсу и све сам му објаснио и он ми је рекао да је имао исте проблеме раније, упознао ме са личним проблемом, упознао ме са маилом и звао ме је До магиц контакт преко [драпата4@гмаил.цом] и брзо ми је одговорио објаснио сам му своје проблеме и рекао ми је да не бринем да је ово урадио за толико људи који никада нису веровали у магију, али сам погрешио што сам га 24 сата покушао убедити да баци магију и излечи ме од рака и нађе ми бољи посао и одједном ми је послао лек за његову болест, а ја сам само узео лек за његову болест, 2 дана сам узео само лекове. Следећег дана нисам веровао својим очима, неко ми је закуцао на врата и тог дана нисам очекивао никог, одједном је моја жена плакала сама и нисам могао да издржим, тражила је опроштај, одмах су ме позвали из моје фирме у којој радим годинама, и унапређен сам на позицију директора парагонске компаније у САД пре него што се вратим др. преко ВхатсАпп-а / Вибер-а са својим бројем телефона: +447307347648.
Отправить комментарий