Миранда беше заспала во овоштарникот, лежејќи на долгиот стол под јаболкницата. Книгата и беше паднала во тревата, а нејзиниот прст се уште како да покажуваше на “Ce pays est vraiment un des coins du monde oui le rire des filles elate le mieux . . .”, како да заспала токму на таа реченица. Опалите на нејзиниот прст зрачеа зелено, зрачеа цревеникаво, и повторно зрачеа портокалово како сонцето, навлегувајќи низ јаболкниците, ги исполнуваше. Во моментот кога ветрето ќе дувнеше, нејзиниот пурпурен фустан се развиоруваше како цвет закачен на стебленце; тревата се наведнуваше; а белата пеперутка ја надлетуваше де ваму, де таму над нејзиното лице.
Четири стапки во воздухот над нејзината глава висеа јаболката. Наеднаш се слушна силна врева, како да беа гонгови од скршена бронза кои чукаат насилно, неправилно, дури брутално. Но, тоа беа само учениците кои ја кажуваа таблицата на множење во хор, запрени од учителот, укорени, и почнаа повторно да ја кажуваат таблицата на множење. Но, оваа врева помина четири стапки над главата на Миранда, помина низ гранките на јаболкницата, и, го слушна дури детето на краварот кое береше капинки во долот наместо да биде на училиште, поради кое си го раскрвари палецот од трњето.
Потоа имаше некој осамен извик – тажен, човечки, брутален. Стариот Парсли беше, навистина, слеп пијаница.
Тука беа и најгорните лисје од јаболкницата, рамни како мали риби наспроти синилото, триесет стапки над земјата, одекна тажна и трогателна порака. Тоа беа оргулите во црквата, кои свиреа една од химните на Стариот и Новиот завет. Звукот лебдеше околу и беше расцепкан во атоми од јато птици што летаа со неверојатна брзина – наоколу. Миранда спиеше триесет стапки подолу.
Тука над јаболкницата и крушата двесте стапки над Миранда, која спиеше во овоштарникот, ѕвоната биеја, спорадично, непријатно, дидактички, за шест кутри жени од парохијата кои беа замонашени, а ректорот му се заблагодаруваше на небото.
Над него со остар извик, златниот пердув на црквената кула се заврте од југ на исток. Ветрот го смени својот правец. Над се друго мрмореше, над шумите, над долините, над ридовите, милји над Миранда, која лежеше заспана во овоштарникот. Исчезна незабележително, глупаво, не срејќавајќи ништо што може да му се спротистави, се дури не се заврте на спротивната страна, се заврте кон југ повторно. Милји подолу, во простор голем колку уво од игла, Миранда стоеше исправена и викаше гласно: “Ох, ќе задоцнам за чај!”
Миранда спиеше во овоштарникот – или можеби и не спиеше, зашто усните и се придвижуваа полека како да велат, “Ce pays est vraiment un des coins du monde . . . oui le rire des filles . . . eclate . . . eclate . . . eclate .” и потоа се насмевна и дозволи нејзиното тело да потоне со сета своја тежинана огромната земја што се креваше, си помисли, да ме носи на нејзиниот грб како да сум лист, или кралица (тука децата ја кажуваа таблицата на множење), или Миранда продолжи, можам и да лежам на врвот од карпа со галебте кои врескаат над мене. Колку повисоко летаат, продолжи таа, додека учителот ги укоруваше децата и го критикуваше Џими се додека не кажаа точно, така подлабоко погледнуваа во морето – во морето, повтори таа, како што прстите и се опуштија, а нејзините усни нежно се затворија како таа да лебдеше во морето, и потоа, кога извикот на пијаниот човек одекна во воздухот, го задржа воздухот со неверојатна екстаза, зашто помисли дека го слушна животот како извикува од грубиот јазик во црвената усна, од ветерот, од ѕвоната, од зелените брановидни лијсе на зелките.
Се разбира таа беше мажена кога оргулите ја свиреа химната од Стариот и Новиот завет, а кога ѕвоната одекнаа за шесте кутри жени што се замонашија, тажниот спорадичен татнеж ја натера да помисли дека самата земја се тресе од чекорите на коњот што галопира кон неа (“Ах, ќе мора да почекам!” забележа), и изгледаше како се да се поместило, извикало, изјавало, прелетало околу неа, преку неа, кон неа во шема претходно.
Мери сече дрва, си помисли; Пирман го паси кравите, кочиите доаѓаат од долината; возачот – и ги следеше линиите дека мажите, кочиите, птиците и возачот се создадени за селски живот, се додека не бидат запрени од ударите на сопственото срце.
Милји горе во воздухот ветрот ја сменил насоката; златниот пердув на црквената кула згребчи; а Миранда скокна и извика: “Ох, ќе задоцнам на чај!”
Миранда спиеше во овоштарникот, или дали спиеше или не спиеше? Нејзиниот пурпурен фустан се беше растегнал меѓу двете јаболкници. Имаше дваесет и четири јаболкници во овоштарникот, некои поднаведнати, некои израснати прави со дебели стебла, што се рашириле во крошни и формирале црвени или жолти капки. Секоја јаболкница имаше доволно простор. Небото точно си одговараше со лисјето. Кога ветренцето ќе дувнеше, линијата на крошните наспроти ѕидот се допираше и потоа повторно се врќаше на своето место. Долгоопашестата птица прелетуваше дијагонално од едниот агол до другиот. Внимателно потскокнувајќи, дрозд одеше кон едно паднато јаболко; од другиот ѕид врапче подлетнуваше над тревата. Наваленоста на дрвјата беше поврзаноста со овие движења; сите тие формираа ѕидови на овоштарникот. Со милји под земјата беа поврзани заедно; а избранувани на земјата од придвижениот воздух; и наспроти аголот од овоштарникот сино-зеленото беше расцепено од пурпурна линија. Правецот на ветрот се промени, едне куп јаболка беа фрлени толку високо што затскријаа две крави во долината (Ох, ќе задоцнам за чај!” извика Миранда), и јаболката повоторно висеа над ѕидот.
Четири стапки во воздухот над нејзината глава висеа јаболката. Наеднаш се слушна силна врева, како да беа гонгови од скршена бронза кои чукаат насилно, неправилно, дури брутално. Но, тоа беа само учениците кои ја кажуваа таблицата на множење во хор, запрени од учителот, укорени, и почнаа повторно да ја кажуваат таблицата на множење. Но, оваа врева помина четири стапки над главата на Миранда, помина низ гранките на јаболкницата, и, го слушна дури детето на краварот кое береше капинки во долот наместо да биде на училиште, поради кое си го раскрвари палецот од трњето.
Потоа имаше некој осамен извик – тажен, човечки, брутален. Стариот Парсли беше, навистина, слеп пијаница.
Тука беа и најгорните лисје од јаболкницата, рамни како мали риби наспроти синилото, триесет стапки над земјата, одекна тажна и трогателна порака. Тоа беа оргулите во црквата, кои свиреа една од химните на Стариот и Новиот завет. Звукот лебдеше околу и беше расцепкан во атоми од јато птици што летаа со неверојатна брзина – наоколу. Миранда спиеше триесет стапки подолу.
Тука над јаболкницата и крушата двесте стапки над Миранда, која спиеше во овоштарникот, ѕвоната биеја, спорадично, непријатно, дидактички, за шест кутри жени од парохијата кои беа замонашени, а ректорот му се заблагодаруваше на небото.
Над него со остар извик, златниот пердув на црквената кула се заврте од југ на исток. Ветрот го смени својот правец. Над се друго мрмореше, над шумите, над долините, над ридовите, милји над Миранда, која лежеше заспана во овоштарникот. Исчезна незабележително, глупаво, не срејќавајќи ништо што може да му се спротистави, се дури не се заврте на спротивната страна, се заврте кон југ повторно. Милји подолу, во простор голем колку уво од игла, Миранда стоеше исправена и викаше гласно: “Ох, ќе задоцнам за чај!”
Миранда спиеше во овоштарникот – или можеби и не спиеше, зашто усните и се придвижуваа полека како да велат, “Ce pays est vraiment un des coins du monde . . . oui le rire des filles . . . eclate . . . eclate . . . eclate .” и потоа се насмевна и дозволи нејзиното тело да потоне со сета своја тежинана огромната земја што се креваше, си помисли, да ме носи на нејзиниот грб како да сум лист, или кралица (тука децата ја кажуваа таблицата на множење), или Миранда продолжи, можам и да лежам на врвот од карпа со галебте кои врескаат над мене. Колку повисоко летаат, продолжи таа, додека учителот ги укоруваше децата и го критикуваше Џими се додека не кажаа точно, така подлабоко погледнуваа во морето – во морето, повтори таа, како што прстите и се опуштија, а нејзините усни нежно се затворија како таа да лебдеше во морето, и потоа, кога извикот на пијаниот човек одекна во воздухот, го задржа воздухот со неверојатна екстаза, зашто помисли дека го слушна животот како извикува од грубиот јазик во црвената усна, од ветерот, од ѕвоната, од зелените брановидни лијсе на зелките.
Се разбира таа беше мажена кога оргулите ја свиреа химната од Стариот и Новиот завет, а кога ѕвоната одекнаа за шесте кутри жени што се замонашија, тажниот спорадичен татнеж ја натера да помисли дека самата земја се тресе од чекорите на коњот што галопира кон неа (“Ах, ќе мора да почекам!” забележа), и изгледаше како се да се поместило, извикало, изјавало, прелетало околу неа, преку неа, кон неа во шема претходно.
Мери сече дрва, си помисли; Пирман го паси кравите, кочиите доаѓаат од долината; возачот – и ги следеше линиите дека мажите, кочиите, птиците и возачот се создадени за селски живот, се додека не бидат запрени од ударите на сопственото срце.
Милји горе во воздухот ветрот ја сменил насоката; златниот пердув на црквената кула згребчи; а Миранда скокна и извика: “Ох, ќе задоцнам на чај!”
Миранда спиеше во овоштарникот, или дали спиеше или не спиеше? Нејзиниот пурпурен фустан се беше растегнал меѓу двете јаболкници. Имаше дваесет и четири јаболкници во овоштарникот, некои поднаведнати, некои израснати прави со дебели стебла, што се рашириле во крошни и формирале црвени или жолти капки. Секоја јаболкница имаше доволно простор. Небото точно си одговараше со лисјето. Кога ветренцето ќе дувнеше, линијата на крошните наспроти ѕидот се допираше и потоа повторно се врќаше на своето место. Долгоопашестата птица прелетуваше дијагонално од едниот агол до другиот. Внимателно потскокнувајќи, дрозд одеше кон едно паднато јаболко; од другиот ѕид врапче подлетнуваше над тревата. Наваленоста на дрвјата беше поврзаноста со овие движења; сите тие формираа ѕидови на овоштарникот. Со милји под земјата беа поврзани заедно; а избранувани на земјата од придвижениот воздух; и наспроти аголот од овоштарникот сино-зеленото беше расцепено од пурпурна линија. Правецот на ветрот се промени, едне куп јаболка беа фрлени толку високо што затскријаа две крави во долината (Ох, ќе задоцнам за чај!” извика Миранда), и јаболката повоторно висеа над ѕидот.
Превод од англиски: Љупчо Петрески
Комментариев нет:
Отправить комментарий