вторник, 5 февраля 2008 г.

ПО УЛИЦЕ МОЕЙ – БЕЛЛА АХМАДУЛИНА/ПО МОЈАТА УЛИЦА - БЕЛА АХМАДУЛИНА

По улице моей который год
звучат шаги - мои друзья уходят.
Друзей моих медлительный уход
той темноте за окнами угоден.

О одиночество, как твой характер крут!
Посверкивая циркулем железным,
как холодно ты замыкаешь круг,
не внемля увереньям бесполезным.

Дай стать на цыпочки в твоем лесу,
на том конце замедленного жеста
найти листву, и поднести к лицу,
и ощутить сиротство, как блаженство.

Даруй мне тишь твоих библиотек,
твоих концертов строгие мотивы,
и - мудрая - я позабуду тех,
кто умерли или доселе живы.

И я познаю мудрость и печаль,
свой тайный смысл доверят мне предметы.
Природа, прислонясь к моим плечам,
объявит свои детские секреты.

И вот тогда - из слез, из темноты,
из бедного невежества былого
друзей моих прекрасные черты
появятся и растворятся снова.

1959

По мојата улица неколку години
се слушаат чекори - моите другари заминуваат.
Спорото заминување на моите другари
на темнината зад прозорците и се допага.

О, осаменост, колку е крут твојот карактер!
Подбленувајќи со железен шестар,
толку ладно правиш круг,
не слушајќи ги бесполезните уверувања.

Дозволи ми да застанам на прсти во твојата шума,
на тој крај од успорениот гест,
да го најдам лисјето и да го приближам до лицето,
и да ја почувствувам бедата како блаженство.

Подари ми ја тишината на твоите библиотеки,
строгите мнотиви на твоите концерти,
и - мудра - ќе ги заборавам оние
што умреле или оние што се се уште живи.

И ќе ја почувствувам мудроста и тагата,
предметите ќе ми ја кажат својата тајна смисла.
Природата, што се потпира на моите плеќи,
ќе ми ги каже своите детски тајни.

И тогаш - од солзите, од темнината,
од бедната нељубезност на минатото,
прекрасните црти на моите другари
ќе се појават и повторно ќе исчезнат.

1959

Комментариев нет: