Мајка ми ми кажа дека како дете, никаде не сум одел без моето старо ќебе: сум спиел со него, сум јадел со него и сум го влечел по мене како животинче на врвка.
Тоа беше нашиот последен прибран разговор, потоа таа стана вознемирена и збунета, понекогаш помешувајќи ме со мојот мртов татко, а понекогаш дури и воопшто не препознавајќи ме. Една од тие вечери, се враќав дома од болница и се качив горе по скалите на таван. Не сум се качил таму откако се вратив дома да се грижам за моите родители. Во шкафот полн со фустани, лисица за околу врат, и мајчиниот венчален фустан, најдов кутија обележана со РАБОТИ ОД СТИВЕН.
Го одлепив селотејпот, а лепакот лепеше како фластерот кога го вадиш од рана. Внатре беа моите бејзбол трофеи, портрет на седумгодишно дете целосно обоено во зелено, мојот златен медал за фитнес и папка со свидетелства. И таму, на дното од кутијата, беше моето ќебе, употребено како мека површина за чајниците и мојот голем порцелански опус: глинен шах со животински фигури, мажиња и кучиња со скршени лица и без опашки.
Го кренав, а другите предмети паднаа, и го држев в раце. Го допрев материјалот и го доближив до моето лице. Можев да ги почувствувам сите миризби: онаа на прашестиот таван беше доминантна, но и на азелеата (парфемот на мајка ми), Шаламар (на баба ми), на багремот, урина и пот. Го протрев материјалот уште малку меѓу прстите, чувствувајќи го стариот ритам, старите сеќавања беа во допир со палците. Се изненадив колку ефективно беше сето ова, моментално ослободување од тагата што ја исполнуваше куќата толку долго.
Се разбира ја сфатив и апсурдноста на сето тоа, четириесет и шест годишен маж со ќебе. Го извлеков палецот од устата и ги вратив предметите назад во кутијата, оставајќи го ќебето одозгора. Но, и колку да се обидував, не можев повторно да ја залепам. Ја оставив кутијата отворена и со нозете ја турнав во шкафот. Вентилаторот на таванот дувна и свежо ветренце се почувствува во загушливата просторија. Ја откопчав кошулата, дозволувајќи му на воздухот да ја исуши потта од моите гради и од под пазувите.
Како што тргнав надолу по скалите почувстував дека нешто ми се заплеткало околу глуждот и ме влече наназад. Беше конец што се измолкнал од ќебето. Ја соблеков папучата и го извлеков конецот. Кошулата ми беше топла, па ја соблеков и го исушив испотениот грб. И кога се завртев повторно да одам, почувствував како нешто ме притиска на другиот глужд. Уште еден конец од ќебето се намоткал околу мене. Погледнав кон кутијата. Ќебете се креваше од врвот на кутијата и се стрклала кон мене, свиткувајќи се околу моите стапала и извивајќи ми се по нозе. Легнав на подот и почувствував како крвта ми надоаѓа во главата. Го завиткав околу градите и половината. Моите очи беа здрвени како да бев на некое друго место, место подготвено за оживување на сеќавање. Лежев таму, покриен, со часови, се додека не реков доста е и го напуштив таванот, заклучувајќи ги сите врати.
Подоцна, кога се разбудив од еден морничав сон, забележав како ќебето се довлечкало до мене в кревет. Спискав. Морав. Го потонав лицето во неговата мекост, вдишувајќи му ја миризбата, и галејќи го со прстите во бранчиња, без престан.
Така и продолжи. Кога се разбудив во пот, тука беше, завиткано околу мене, кај и да го скриев, ставив, потиснав, тоа секаде ме наоѓаше. Продолжи да се искрадува од темнината; некаде од мрачноста, го гледав како се довлечкува до мене, чешкајќи ме, легнувајќи во креветот, распафтувајќи се на моите гради, и јас велев не на сето тоа; не ќебето, на моите прсти кои го галеа, палецот кој ми отиде в уста. Ќе ги соблечев пижамите, собата толку сува од утринската топлина каде воздухот се исполнуваше со бурни електричн искри. Ќе го истуркав во креденецот, исцрпен, пребледен, згрозен од себе си, заколнувајќи се дека следниот пат нема да успее да ме намами на искушение.
Ми беше кажано дека ја губам работата, но фирмата ми ги повлече билетите за хокеј-билети што ги имаше мојот татко, и дедо ми пред него, уште од 1946. Му ги дадоа билетите на Вајмен.
- На Вајмен му требаат деловно, ми рекоа. Прилично е добар. Привлекува клиенти како што гомното привлекува муви.
И сега ќе дознаат дека ги губам Торвин и Мејс, најголемата компанија чиј сметководител бев јас. И го изгубив и важниот дел од татковата книга исто така. никогаш го немав неговиот магнетизам.
Го поканив Карл Сотерленг, заменик директор на Торвин, да ручаме заедно кај Менди, на истото место каде татко ми ги водеше своите клиенти на ручек. Ми намигна кога се поздравивме. Ми кажа колку драг му бил татко ми - навистина, ми кажа дека дедо ми му ја дал првата работа. Ме праша за здравјето на мајка ми. ми изгледаше вистински загрижен. мислев дека ќе го убедам да продолжиме со соработката. Згрешив.
- Не сме некако на иста бранова должина. Ги пропушташ трендовите на пазарот. Не барам кристална топка, синко, но не не стави во позиција да заработиме екста долар.
Требаше да одиме во друг ресторан, каде патеките во холот не се собираа на најмало движење, во ресторан недостоен за склужување на бизнис во кој големите фирми нема да го имаат главниот збор. Мои пријатели, мојот татко, мојот дедо, сите беа паралии. Јас би претпочитал некоја биртија.
Назад во канцеларијата, мојата актовка стоеше близу моето биро. Не се јавував на повици. Седев цело попладне чекајќи ја раката на Макс Батерфилд, мојот директор, да дојде да ме потапка по рамо. Ќе рече, “Стив, треба да зборуваме.” Дојде четири часот. телефоните замреа. Секретарките беа во собата за состаноци, имаа бебе журка.
По некое време, ја затворив вратата, ја отворив актовката, и го погледнав ќебето. Ја провлеков раката кон него и го наведнав вратот да го помирисам. И кренав, го спрострев и свртев кон светлото. дупките беа поголеми од вистинските шари, кои се поклопуваа на места или едноставно тука беше скапано. Ми изгледаше мало. И без да размислам почнав да го допирам и галам, и мојата канцеларија и канцелариите околу мене се урнаа.
Звук од интерфонот го крена мојот врат. Беше тоа од болницата, прашуваа дали да продолжат со третманите врз мајка ми.
Со д-р Нејлор се видовме во нејзината соба. Гледавме во неа. Очите и беа затворени, а градите и се креваа и спуштаа пополека без никаков ритам. Докторот ми ја подаде листата и ми рече да потпишам за новиот третман.
- Ќе почнеме со десет милиграми. Покажа кон квадратестото копче на нејзината морфимумска пумпа.
- Потпиша нарачка од триесет. Јас климнав. Одам сега на кафе.
- Што? прашав. Ме оставате тука? Сам?
-Можете да ја зголемите дозата.
Сите мислевме дека ќе остане така вечно. Г-ѓа Рејнолдс, сосетка, ми подаде хартиена чинија со шунка и швајцарски кифлички закачени на пластични чепкалки. Ја оставив чинијата на округлата масичка во библиотеката и отидов во дневната соба. Партнерите на татко ми, моите шефови беа закопани во уметничките книги со своите чинии со квадратеста храна, сите зборувајќи истовремено со полни усти. Макс Батерфилд, директорот, стоеше строго меѓу нив, не зборуваше, не јадеше, климнувајќи ми кога ке се начекавме со погледи. Сега сигурно дозна за Торвин и Мејс. Сотерлинг седеше до него на погребот. Ќе ми дадат една недела да бидам во жалост, а потоа ќе ми ја удрат клоцата. Ако де. нека е така.
Жените од инвестициониот клуб на мајка ми седеа на меките столици и каучи; чистачката на мајка ми плачеше сама на скалите. Грег Вајман, гордиот соственик на хокеј билетите, се прилепуваше кон кругот од партнери, за да стигне до Батерфилд. Карл Сотерлинг брцкаше едно по едно парче шунка во керамичкиот сад со благ сенф.
Покрај каминот ги видов сестрите на Батерфилд. Се препотив. Беа свртени со грбовите, зборувајќи со соседите. Ги немав видено со години. Викторија беше наједноставната од сестрите но беше необично привлечна, нешто на што во последно време се навикнав, отколку преизразената сексуална привлечност на сестра и Робин.
Робин им го препречи патот на нејзините две момчиња кои се разбркуваа низ собите, препотувајќи се од објаснување дека ова е сериозна ситуација. тогаш ме забележа. “Стив”. Округлите бразлетни строптија кога притрча, и ме гушна. “Ми беше како втора мајка.” Го помирисав Диориссимо, азалеја. “Ах, и оваа куќа”- погледна - “ми беше втор дом”.
“Е, баш така, мајка ти беше тука кога нашите се разведуваа.” Викторија се приближи од лево и јас бев меѓу двете, јазикот ми се склопчи во устата. Бев во состојба да ја скријам својата неудобност со тоа што бев преполн со јад додека зборував со сестрите за мајка ми и куќата, обземен од сеќавањата за кои бев наполно свесен; дванаесет годишната Робин како зјапа од таванот на куќата на батерфилдови, нејзината уста како прави кругчиња од парфето со банана, додека јас лежам меѓу нејзините нозе, осветлувајќи и ја вагината со извидничкото фенерче, сонувајќи за темнината внатре. Викторија беше исто така добар модел. Го правеше тоа бесплатно. Но за Робин тоа беше бизнис; благо за позирање. И баш Робин беше таа што сакав да ја гледам.
-И како е животот кај Силвермен? ме праша Викторија.
Ја ставив раката во џебот од пантолоните каде беше клучот од собата кај што го заклучив ќебето.
-мислам да разгледам други опции. Проверување вода за помали компании.
- Што? Да ја напуштиш големата фирма? рече Викторија.
- Не! Робин рече.
- Силвермен без својот Армистед?
- тато ќе биде многу разочаран.
Ги кренав рамениците. Голема фирма не значи многу. Како и да е, имам некои понуди кои се премногу добри да ги одбијам. Двете млади жени занишаа со главите инсистирајќи дека сум премногу драгоцен велејќи:
-Не смееш ни да ги разгледаш, и, исфрли ги од главата веднаш,
како да не сум бил никогаш меѓу нивните нозе, иако никогаш не сум се триел со колковите од сивиот душек за вежбање на мајка им.
Кршот во библиотеката ја примора Робин да ги смири децата. Се обвинуваа двете со машите кое е криво. Останав со Викторија, и за да ја разбијам тишината, покажав кон масата со храна.
- Никој не јади од патката.
- малку е тешка за сечење. Знаеш. Лесна храна.
Ја ценев нејзината искреност.
- Со вакво нешто само мајка ми знаеше да се справи. Знаеше како и со што да се сервира.
- Одлично си спремил.
- Никој нема да ме сака така повторно.
Не знам од кај ми дојде тоа, ама го промрморев. викторија ме фати за рака. Плачев и се стресов како кога бев мал, плачејќи во скутот на мајка ми. Но сега бев наведнат, скоро доближан, плачејќи на Викторија. Луѓето се собраа околу мене, ги ставаа рацете на мене, велејќи ми дека е во ред да плачам, да ми олесни. Погледнав преку главата на Викторија и го видов татко и како зборува со Сотерлинг и двајцата гледаа во мене. Се исправив и ги избришав очите со салфета. Бутерфилд ги стави рацете во џебови и тргна кон мене.
- Стив знам дека не е најпогоден момент за ова.
Кучкиниот син сакаше да ме откачи и тоа на погребот од мајка ми. Викторија се повлече во гужвата кон кујната. Батерфилд ми дојде близу увото.
- Ти си мојот нов директор за односи. Сакам да бидеш на деветиот кат близу мене. Извади марамче од неговиот џеб и си ги избриша очите. А потоа ги погледна штитовите над каминот во трпезаријата.
-Отсекогаш сакав некој Армистед во мојот тим.
Јас и Викторија поминувавме низ собите носејќи ги црните вреќи ѓубре и собриавме чаши и чинии. Во просторот меѓу трпезаријата и кујната се сретнавме и се бакнавме. Ја одведов горе во спалната на моите родители. Го откачи каишот од нејзиниот фустан и го фрли на подот. Потоа легна на сатенските покривки од баби ми и ги завитка рацете околу мене. И се качив и ја бакнав, нежно, длабоко, потоа силно. не можев да запрам. Не ми беше доволно. Го закопав јазикот длабоко во нејзината уста. Испушти звука како да се дави и ме истурка.
- Извини, реков. и јас останав без здив. Не сум бил подолго време со никоја.
- Не, во ред е. Само сакав да те гледам.
Ми ја тргна косата зад уши.
- Отсекогаш сум чувствувала нешто за тебе.
- Да?
Климна.
- Ти отсекогаш ја сакаше Робин.
- Не, не. Ми се допагаше и ти. Знаеше дека лажам.
- Се сеќаваш што правевме? Се почувствував засрамен и шокиран. Посакував да не го спомнеше тоа.
- Сеуште мислам на тоа.
Почнав да седрпам над неа. Ги рашири нозете. Ги затворив очите, и слика од Робин како си го лиже парфето од усните, нејзините нозе целосно раширени, ми се појави пред очиве, како и илијадници пати пред тоа. Се исправив и ги откопчав пантолоните. Викторија ги соблече своите беж гаќички до глуждови. И се качив повторно и почнав да ја бакнувам по врат, тријајќи се од неа, мирисајќи го нејзиниот парфем.
- Ммм, со што си намирисана?
- Сахара.
Но тоа не беше Сахара што јас го пожувствував. Тоа беше азалеа, Схалимар, прав, урина и пот. ќебето беше на креветот, под бедрата на Викторија. Ја завртев на геб, и еден конец се зафати околу мојот пенис.
- Не! се потргна. Не сакам така.
Главата од мојот пенис продираше во нејзиниот анус. Се обидував да запрам но упорно туркав.
- Реков престани.
Продирав во неа и пожувствував болка. колку се обидував да се одалечам од неа толку повеќе продирав . Ме истурка и ме изгреби по лице.
- Кучкин сине!
Стана од креветот и си ги собра алиШтата. Конецот од ќебето сеуште беше цврсто намоткан околу мојот пенис. Лежев и гледав како се затегнува. Толку ме болеше што и неможев да зборувам. Се обидов да го одврзам, но таму кај што едно конче остана друго се заврза. Беше како еден голем јазол околу патлакот и зацепот. Се обидов да се ослободам од мрежата. Со ќебето закачено за мене, истрчав по Викторија.
- Жал ми е, извикав по неа по скалите.
- Никогаш не сум го направил тоа со никој. Не е тоа мој фазон.
Ме погледна. мора да изгледав смешно, како да носев килт или парче ткаенина. Во бегството, го заврза својот фустан и ја држеше раката за да не и се приближам. Потоа се сопна на вратата.
Истрчав во кујната во потрага по нешто оштро да го пресечам јазолот. Еден по едне, ги пресеков сите конци околу мојот пенис со ножот се додека не останаа малку кноци кои можев да ги скинам со раце. ќебето падна. Се потпрев на работната маса, офкајќи опуштено. Потоа погледнав во ќебето, кое се беше собрало во едно парченце на подот. Го грабнав и почнав да го кинам со ножот, обидувајќи да го распарчам, како да распарчувам животно. Кога го распарчив со ножот по линолеумот, се искачив горе да се облечам и отидов по Викторија.
Возејќи го автомобилот на мајка ми, предизвикувајќи ги другите автомобили да возат побрзо, бев луд да ја најдам. Почувствував дека мора да ја најдам, дека не можам ни минута без неа. Тоа беше повеше од прошка; морав да ја имам. На раскрсницата кај Бурбранш и Спрус, ја помирисав мајка ми. И мајка и. И сите други миризби. Закочив,се завртев и го погледнав ќебето кај мене во тупаницата. “Што по ѓаволите правиш во мојот автомобил? Што по ѓаволите сакаш од мене?” Го протресив како да сакав да го удавам. Го плеснав од прозорецот, го ставив под седиштето и нагазив на гасот. насреде раскрсница завртев нагло и тргнав кон езерото.
Ја оставив колата на паркингот пред рибниот ресторан и се упатив кон плажата. На песокот, го распослав ќебето и ги раширив краевите. Најдов некои камења, полу празно шише масло, тениско топче за во вода, искината патика, и конзерва од боја за дрво. Се ставив среде ќебето и ги заврзав врвовите со врвката од патиката. Потоа ја кренав бовчата, ја префрлив преку глава, и ја фрлив. Летна право во вода и потона.
Водата се смири. Бротче се појави во хоризонтот. Месечината светеше над езерото, зраците светлина ја распаруваа темнината како жена со раширени нозе. Зад мене имаше една двојка што вечераше и пиеше во ресторанот; нејзиниот партнер ја засмејуваше. Одлучив дека треба да ја донесам Викторија тука. Ќе ја засмејувам и јас неа.
Потоа забележав лоша миризба околу мене. Најпрво на влажна волна, потоа на мочуриште, потоа на човечки фекалии. Беше насекаде; во тревата и во грмушките, во воздухот. Си ја помирисав кошулата. Беше и на мене. Почувствував како потта се тркала во бразди по мојот врат , но исто така и се искачуваше. Песочни вошки. Се избришив по вратоти се шлапнав по гради, ја растргнав кошулата и почнав да се борам сам со себе. Побрзав кон колата .
Возејќи кон домот на Викторија мирисот стануваше поизразен, ккао крв или мртво животно. Почувствував како нешто ми лази по носот. Се обидов да го издувам во марамче. Потоа почувствував нешто во увото. Се ме чешаше. Се ме печеше. Ја завртев колата за 180 степени и се вратив на езерото.
Од ресторанот луѓето заминуваа во парови, одеа дома да имаат секс, да се разбудат заедно и да читаат Тајмс. Се зануркав во плитката вода , потонувајќи во калта до коленици. Калта ми ги проголта чевлите кога се помрднав. Имаше масло кое пловеше по површината, парче дрво премачкано со боја, скапани лушпи од овошје, кондом. Се заречив дека акого најдам ќебето ке поминувам пет часа секоја недела да го чистам ѓубрево, да ги направам водиве и бреговите почисти. Би ја напуштил мојата работа, и би се посветил на прочистување на околината. Пристигнав на местото каде потона и се нурнав. Се зануркав низ отпадоци и посакав да плукнам. Повторно ги наполнив белите дробови со свеж воздух и повторно се нурнав на дното. Се отстранував, трева, корен или камен што ми се препречуваше кон дното, рацеве ми се истегнуваа, пробивајќи се низ калта. Излегов гушејќи се со празни раце.
Паднав на плажата, посакувајќи да потонам во калта и песокот засекогаш. Очиве ме печеа и солзеа. Бев жива вода и студен. Водата ми удираше во стапалата. Песокот ми ги закопа глуждовите.
Потоа пожувствував нешто. Погледнав долу. ќебето беше околу моите нозе. Го допрев влажниот, истрауматизиран материјал. Го гушнав. Како да беше смалено и истоштено. Го држев она што остана од него. Светот се замачка. Лежевме на валканата плажа долго време. Мирнотијата на водата доаѓаше и проаѓаше содоаѓањето на бродовите. Ресторанот затвори. Слушнав глас на жена, извици како избледуваат, мотор кој избледува. Една двојка водеше љубов во тревата во близина и не нагазија. Некое време во ноќта облаците ја покрија месечината. Се истегнавме едно до едно, заедно во темнината, скриени.
Превод од англиски: Љупчо Петрески
Тоа беше нашиот последен прибран разговор, потоа таа стана вознемирена и збунета, понекогаш помешувајќи ме со мојот мртов татко, а понекогаш дури и воопшто не препознавајќи ме. Една од тие вечери, се враќав дома од болница и се качив горе по скалите на таван. Не сум се качил таму откако се вратив дома да се грижам за моите родители. Во шкафот полн со фустани, лисица за околу врат, и мајчиниот венчален фустан, најдов кутија обележана со РАБОТИ ОД СТИВЕН.
Го одлепив селотејпот, а лепакот лепеше како фластерот кога го вадиш од рана. Внатре беа моите бејзбол трофеи, портрет на седумгодишно дете целосно обоено во зелено, мојот златен медал за фитнес и папка со свидетелства. И таму, на дното од кутијата, беше моето ќебе, употребено како мека површина за чајниците и мојот голем порцелански опус: глинен шах со животински фигури, мажиња и кучиња со скршени лица и без опашки.
Го кренав, а другите предмети паднаа, и го држев в раце. Го допрев материјалот и го доближив до моето лице. Можев да ги почувствувам сите миризби: онаа на прашестиот таван беше доминантна, но и на азелеата (парфемот на мајка ми), Шаламар (на баба ми), на багремот, урина и пот. Го протрев материјалот уште малку меѓу прстите, чувствувајќи го стариот ритам, старите сеќавања беа во допир со палците. Се изненадив колку ефективно беше сето ова, моментално ослободување од тагата што ја исполнуваше куќата толку долго.
Се разбира ја сфатив и апсурдноста на сето тоа, четириесет и шест годишен маж со ќебе. Го извлеков палецот од устата и ги вратив предметите назад во кутијата, оставајќи го ќебето одозгора. Но, и колку да се обидував, не можев повторно да ја залепам. Ја оставив кутијата отворена и со нозете ја турнав во шкафот. Вентилаторот на таванот дувна и свежо ветренце се почувствува во загушливата просторија. Ја откопчав кошулата, дозволувајќи му на воздухот да ја исуши потта од моите гради и од под пазувите.
Како што тргнав надолу по скалите почувстував дека нешто ми се заплеткало околу глуждот и ме влече наназад. Беше конец што се измолкнал од ќебето. Ја соблеков папучата и го извлеков конецот. Кошулата ми беше топла, па ја соблеков и го исушив испотениот грб. И кога се завртев повторно да одам, почувствував како нешто ме притиска на другиот глужд. Уште еден конец од ќебето се намоткал околу мене. Погледнав кон кутијата. Ќебете се креваше од врвот на кутијата и се стрклала кон мене, свиткувајќи се околу моите стапала и извивајќи ми се по нозе. Легнав на подот и почувствував како крвта ми надоаѓа во главата. Го завиткав околу градите и половината. Моите очи беа здрвени како да бев на некое друго место, место подготвено за оживување на сеќавање. Лежев таму, покриен, со часови, се додека не реков доста е и го напуштив таванот, заклучувајќи ги сите врати.
Подоцна, кога се разбудив од еден морничав сон, забележав како ќебето се довлечкало до мене в кревет. Спискав. Морав. Го потонав лицето во неговата мекост, вдишувајќи му ја миризбата, и галејќи го со прстите во бранчиња, без престан.
Така и продолжи. Кога се разбудив во пот, тука беше, завиткано околу мене, кај и да го скриев, ставив, потиснав, тоа секаде ме наоѓаше. Продолжи да се искрадува од темнината; некаде од мрачноста, го гледав како се довлечкува до мене, чешкајќи ме, легнувајќи во креветот, распафтувајќи се на моите гради, и јас велев не на сето тоа; не ќебето, на моите прсти кои го галеа, палецот кој ми отиде в уста. Ќе ги соблечев пижамите, собата толку сува од утринската топлина каде воздухот се исполнуваше со бурни електричн искри. Ќе го истуркав во креденецот, исцрпен, пребледен, згрозен од себе си, заколнувајќи се дека следниот пат нема да успее да ме намами на искушение.
Ми беше кажано дека ја губам работата, но фирмата ми ги повлече билетите за хокеј-билети што ги имаше мојот татко, и дедо ми пред него, уште од 1946. Му ги дадоа билетите на Вајмен.
- На Вајмен му требаат деловно, ми рекоа. Прилично е добар. Привлекува клиенти како што гомното привлекува муви.
И сега ќе дознаат дека ги губам Торвин и Мејс, најголемата компанија чиј сметководител бев јас. И го изгубив и важниот дел од татковата книга исто така. никогаш го немав неговиот магнетизам.
Го поканив Карл Сотерленг, заменик директор на Торвин, да ручаме заедно кај Менди, на истото место каде татко ми ги водеше своите клиенти на ручек. Ми намигна кога се поздравивме. Ми кажа колку драг му бил татко ми - навистина, ми кажа дека дедо ми му ја дал првата работа. Ме праша за здравјето на мајка ми. ми изгледаше вистински загрижен. мислев дека ќе го убедам да продолжиме со соработката. Згрешив.
- Не сме некако на иста бранова должина. Ги пропушташ трендовите на пазарот. Не барам кристална топка, синко, но не не стави во позиција да заработиме екста долар.
Требаше да одиме во друг ресторан, каде патеките во холот не се собираа на најмало движење, во ресторан недостоен за склужување на бизнис во кој големите фирми нема да го имаат главниот збор. Мои пријатели, мојот татко, мојот дедо, сите беа паралии. Јас би претпочитал некоја биртија.
Назад во канцеларијата, мојата актовка стоеше близу моето биро. Не се јавував на повици. Седев цело попладне чекајќи ја раката на Макс Батерфилд, мојот директор, да дојде да ме потапка по рамо. Ќе рече, “Стив, треба да зборуваме.” Дојде четири часот. телефоните замреа. Секретарките беа во собата за состаноци, имаа бебе журка.
По некое време, ја затворив вратата, ја отворив актовката, и го погледнав ќебето. Ја провлеков раката кон него и го наведнав вратот да го помирисам. И кренав, го спрострев и свртев кон светлото. дупките беа поголеми од вистинските шари, кои се поклопуваа на места или едноставно тука беше скапано. Ми изгледаше мало. И без да размислам почнав да го допирам и галам, и мојата канцеларија и канцелариите околу мене се урнаа.
Звук од интерфонот го крена мојот врат. Беше тоа од болницата, прашуваа дали да продолжат со третманите врз мајка ми.
Со д-р Нејлор се видовме во нејзината соба. Гледавме во неа. Очите и беа затворени, а градите и се креваа и спуштаа пополека без никаков ритам. Докторот ми ја подаде листата и ми рече да потпишам за новиот третман.
- Ќе почнеме со десет милиграми. Покажа кон квадратестото копче на нејзината морфимумска пумпа.
- Потпиша нарачка од триесет. Јас климнав. Одам сега на кафе.
- Што? прашав. Ме оставате тука? Сам?
-Можете да ја зголемите дозата.
Сите мислевме дека ќе остане така вечно. Г-ѓа Рејнолдс, сосетка, ми подаде хартиена чинија со шунка и швајцарски кифлички закачени на пластични чепкалки. Ја оставив чинијата на округлата масичка во библиотеката и отидов во дневната соба. Партнерите на татко ми, моите шефови беа закопани во уметничките книги со своите чинии со квадратеста храна, сите зборувајќи истовремено со полни усти. Макс Батерфилд, директорот, стоеше строго меѓу нив, не зборуваше, не јадеше, климнувајќи ми кога ке се начекавме со погледи. Сега сигурно дозна за Торвин и Мејс. Сотерлинг седеше до него на погребот. Ќе ми дадат една недела да бидам во жалост, а потоа ќе ми ја удрат клоцата. Ако де. нека е така.
Жените од инвестициониот клуб на мајка ми седеа на меките столици и каучи; чистачката на мајка ми плачеше сама на скалите. Грег Вајман, гордиот соственик на хокеј билетите, се прилепуваше кон кругот од партнери, за да стигне до Батерфилд. Карл Сотерлинг брцкаше едно по едно парче шунка во керамичкиот сад со благ сенф.
Покрај каминот ги видов сестрите на Батерфилд. Се препотив. Беа свртени со грбовите, зборувајќи со соседите. Ги немав видено со години. Викторија беше наједноставната од сестрите но беше необично привлечна, нешто на што во последно време се навикнав, отколку преизразената сексуална привлечност на сестра и Робин.
Робин им го препречи патот на нејзините две момчиња кои се разбркуваа низ собите, препотувајќи се од објаснување дека ова е сериозна ситуација. тогаш ме забележа. “Стив”. Округлите бразлетни строптија кога притрча, и ме гушна. “Ми беше како втора мајка.” Го помирисав Диориссимо, азалеја. “Ах, и оваа куќа”- погледна - “ми беше втор дом”.
“Е, баш така, мајка ти беше тука кога нашите се разведуваа.” Викторија се приближи од лево и јас бев меѓу двете, јазикот ми се склопчи во устата. Бев во состојба да ја скријам својата неудобност со тоа што бев преполн со јад додека зборував со сестрите за мајка ми и куќата, обземен од сеќавањата за кои бев наполно свесен; дванаесет годишната Робин како зјапа од таванот на куќата на батерфилдови, нејзината уста како прави кругчиња од парфето со банана, додека јас лежам меѓу нејзините нозе, осветлувајќи и ја вагината со извидничкото фенерче, сонувајќи за темнината внатре. Викторија беше исто така добар модел. Го правеше тоа бесплатно. Но за Робин тоа беше бизнис; благо за позирање. И баш Робин беше таа што сакав да ја гледам.
-И како е животот кај Силвермен? ме праша Викторија.
Ја ставив раката во џебот од пантолоните каде беше клучот од собата кај што го заклучив ќебето.
-мислам да разгледам други опции. Проверување вода за помали компании.
- Што? Да ја напуштиш големата фирма? рече Викторија.
- Не! Робин рече.
- Силвермен без својот Армистед?
- тато ќе биде многу разочаран.
Ги кренав рамениците. Голема фирма не значи многу. Како и да е, имам некои понуди кои се премногу добри да ги одбијам. Двете млади жени занишаа со главите инсистирајќи дека сум премногу драгоцен велејќи:
-Не смееш ни да ги разгледаш, и, исфрли ги од главата веднаш,
како да не сум бил никогаш меѓу нивните нозе, иако никогаш не сум се триел со колковите од сивиот душек за вежбање на мајка им.
Кршот во библиотеката ја примора Робин да ги смири децата. Се обвинуваа двете со машите кое е криво. Останав со Викторија, и за да ја разбијам тишината, покажав кон масата со храна.
- Никој не јади од патката.
- малку е тешка за сечење. Знаеш. Лесна храна.
Ја ценев нејзината искреност.
- Со вакво нешто само мајка ми знаеше да се справи. Знаеше како и со што да се сервира.
- Одлично си спремил.
- Никој нема да ме сака така повторно.
Не знам од кај ми дојде тоа, ама го промрморев. викторија ме фати за рака. Плачев и се стресов како кога бев мал, плачејќи во скутот на мајка ми. Но сега бев наведнат, скоро доближан, плачејќи на Викторија. Луѓето се собраа околу мене, ги ставаа рацете на мене, велејќи ми дека е во ред да плачам, да ми олесни. Погледнав преку главата на Викторија и го видов татко и како зборува со Сотерлинг и двајцата гледаа во мене. Се исправив и ги избришав очите со салфета. Бутерфилд ги стави рацете во џебови и тргна кон мене.
- Стив знам дека не е најпогоден момент за ова.
Кучкиниот син сакаше да ме откачи и тоа на погребот од мајка ми. Викторија се повлече во гужвата кон кујната. Батерфилд ми дојде близу увото.
- Ти си мојот нов директор за односи. Сакам да бидеш на деветиот кат близу мене. Извади марамче од неговиот џеб и си ги избриша очите. А потоа ги погледна штитовите над каминот во трпезаријата.
-Отсекогаш сакав некој Армистед во мојот тим.
Јас и Викторија поминувавме низ собите носејќи ги црните вреќи ѓубре и собриавме чаши и чинии. Во просторот меѓу трпезаријата и кујната се сретнавме и се бакнавме. Ја одведов горе во спалната на моите родители. Го откачи каишот од нејзиниот фустан и го фрли на подот. Потоа легна на сатенските покривки од баби ми и ги завитка рацете околу мене. И се качив и ја бакнав, нежно, длабоко, потоа силно. не можев да запрам. Не ми беше доволно. Го закопав јазикот длабоко во нејзината уста. Испушти звука како да се дави и ме истурка.
- Извини, реков. и јас останав без здив. Не сум бил подолго време со никоја.
- Не, во ред е. Само сакав да те гледам.
Ми ја тргна косата зад уши.
- Отсекогаш сум чувствувала нешто за тебе.
- Да?
Климна.
- Ти отсекогаш ја сакаше Робин.
- Не, не. Ми се допагаше и ти. Знаеше дека лажам.
- Се сеќаваш што правевме? Се почувствував засрамен и шокиран. Посакував да не го спомнеше тоа.
- Сеуште мислам на тоа.
Почнав да седрпам над неа. Ги рашири нозете. Ги затворив очите, и слика од Робин како си го лиже парфето од усните, нејзините нозе целосно раширени, ми се појави пред очиве, како и илијадници пати пред тоа. Се исправив и ги откопчав пантолоните. Викторија ги соблече своите беж гаќички до глуждови. И се качив повторно и почнав да ја бакнувам по врат, тријајќи се од неа, мирисајќи го нејзиниот парфем.
- Ммм, со што си намирисана?
- Сахара.
Но тоа не беше Сахара што јас го пожувствував. Тоа беше азалеа, Схалимар, прав, урина и пот. ќебето беше на креветот, под бедрата на Викторија. Ја завртев на геб, и еден конец се зафати околу мојот пенис.
- Не! се потргна. Не сакам така.
Главата од мојот пенис продираше во нејзиниот анус. Се обидував да запрам но упорно туркав.
- Реков престани.
Продирав во неа и пожувствував болка. колку се обидував да се одалечам од неа толку повеќе продирав . Ме истурка и ме изгреби по лице.
- Кучкин сине!
Стана од креветот и си ги собра алиШтата. Конецот од ќебето сеуште беше цврсто намоткан околу мојот пенис. Лежев и гледав како се затегнува. Толку ме болеше што и неможев да зборувам. Се обидов да го одврзам, но таму кај што едно конче остана друго се заврза. Беше како еден голем јазол околу патлакот и зацепот. Се обидов да се ослободам од мрежата. Со ќебето закачено за мене, истрчав по Викторија.
- Жал ми е, извикав по неа по скалите.
- Никогаш не сум го направил тоа со никој. Не е тоа мој фазон.
Ме погледна. мора да изгледав смешно, како да носев килт или парче ткаенина. Во бегството, го заврза својот фустан и ја држеше раката за да не и се приближам. Потоа се сопна на вратата.
Истрчав во кујната во потрага по нешто оштро да го пресечам јазолот. Еден по едне, ги пресеков сите конци околу мојот пенис со ножот се додека не останаа малку кноци кои можев да ги скинам со раце. ќебето падна. Се потпрев на работната маса, офкајќи опуштено. Потоа погледнав во ќебето, кое се беше собрало во едно парченце на подот. Го грабнав и почнав да го кинам со ножот, обидувајќи да го распарчам, како да распарчувам животно. Кога го распарчив со ножот по линолеумот, се искачив горе да се облечам и отидов по Викторија.
Возејќи го автомобилот на мајка ми, предизвикувајќи ги другите автомобили да возат побрзо, бев луд да ја најдам. Почувствував дека мора да ја најдам, дека не можам ни минута без неа. Тоа беше повеше од прошка; морав да ја имам. На раскрсницата кај Бурбранш и Спрус, ја помирисав мајка ми. И мајка и. И сите други миризби. Закочив,се завртев и го погледнав ќебето кај мене во тупаницата. “Што по ѓаволите правиш во мојот автомобил? Што по ѓаволите сакаш од мене?” Го протресив како да сакав да го удавам. Го плеснав од прозорецот, го ставив под седиштето и нагазив на гасот. насреде раскрсница завртев нагло и тргнав кон езерото.
Ја оставив колата на паркингот пред рибниот ресторан и се упатив кон плажата. На песокот, го распослав ќебето и ги раширив краевите. Најдов некои камења, полу празно шише масло, тениско топче за во вода, искината патика, и конзерва од боја за дрво. Се ставив среде ќебето и ги заврзав врвовите со врвката од патиката. Потоа ја кренав бовчата, ја префрлив преку глава, и ја фрлив. Летна право во вода и потона.
Водата се смири. Бротче се појави во хоризонтот. Месечината светеше над езерото, зраците светлина ја распаруваа темнината како жена со раширени нозе. Зад мене имаше една двојка што вечераше и пиеше во ресторанот; нејзиниот партнер ја засмејуваше. Одлучив дека треба да ја донесам Викторија тука. Ќе ја засмејувам и јас неа.
Потоа забележав лоша миризба околу мене. Најпрво на влажна волна, потоа на мочуриште, потоа на човечки фекалии. Беше насекаде; во тревата и во грмушките, во воздухот. Си ја помирисав кошулата. Беше и на мене. Почувствував како потта се тркала во бразди по мојот врат , но исто така и се искачуваше. Песочни вошки. Се избришив по вратоти се шлапнав по гради, ја растргнав кошулата и почнав да се борам сам со себе. Побрзав кон колата .
Возејќи кон домот на Викторија мирисот стануваше поизразен, ккао крв или мртво животно. Почувствував како нешто ми лази по носот. Се обидов да го издувам во марамче. Потоа почувствував нешто во увото. Се ме чешаше. Се ме печеше. Ја завртев колата за 180 степени и се вратив на езерото.
Од ресторанот луѓето заминуваа во парови, одеа дома да имаат секс, да се разбудат заедно и да читаат Тајмс. Се зануркав во плитката вода , потонувајќи во калта до коленици. Калта ми ги проголта чевлите кога се помрднав. Имаше масло кое пловеше по површината, парче дрво премачкано со боја, скапани лушпи од овошје, кондом. Се заречив дека акого најдам ќебето ке поминувам пет часа секоја недела да го чистам ѓубрево, да ги направам водиве и бреговите почисти. Би ја напуштил мојата работа, и би се посветил на прочистување на околината. Пристигнав на местото каде потона и се нурнав. Се зануркав низ отпадоци и посакав да плукнам. Повторно ги наполнив белите дробови со свеж воздух и повторно се нурнав на дното. Се отстранував, трева, корен или камен што ми се препречуваше кон дното, рацеве ми се истегнуваа, пробивајќи се низ калта. Излегов гушејќи се со празни раце.
Паднав на плажата, посакувајќи да потонам во калта и песокот засекогаш. Очиве ме печеа и солзеа. Бев жива вода и студен. Водата ми удираше во стапалата. Песокот ми ги закопа глуждовите.
Потоа пожувствував нешто. Погледнав долу. ќебето беше околу моите нозе. Го допрев влажниот, истрауматизиран материјал. Го гушнав. Како да беше смалено и истоштено. Го држев она што остана од него. Светот се замачка. Лежевме на валканата плажа долго време. Мирнотијата на водата доаѓаше и проаѓаше содоаѓањето на бродовите. Ресторанот затвори. Слушнав глас на жена, извици како избледуваат, мотор кој избледува. Една двојка водеше љубов во тревата во близина и не нагазија. Некое време во ноќта облаците ја покрија месечината. Се истегнавме едно до едно, заедно во темнината, скриени.
Превод од англиски: Љупчо Петрески
Комментариев нет:
Отправить комментарий