- Решив, ќе одам во манастир – рече Катарина држејќи ги книгите во прегратка додека одеа кон куќата на Харолд – Да, ќе избегам.
- Како тоа? Нема да ти дозволат. А, впрочем, зошто би одела во манастир?
- Мислиш ли дека сум згодна? – го запраша Катарина – Не ми требаат комплименти. Само сакам да знам од лични причини.
- Секако дека мислам дека си згодна – одговара Харолд. – Можеби си и најзгодната девојка во училиштето.
- Да, тоа сите го велат – тивко одговори Катарина, малку незадоволна од она “можеби”, но не сакаше да го покаже тоа. Се разбира, јас не верувам, но сите ми го велат тоа. А ти, изгледа, не мислиш така.
- Мислам – и рече Харолд. – Мислам.
- Судејќи по твоето однесување… - почна Катарина. – Понекогаш е тешко на основа на однесувањето да проникнеш во вистинската состојба на работите. Те сакам – изусти таа.
Харолд ги симна очилата и нервозно ги протри стаклата со марамче.
- А Чарли Линч? – ја запраша. – Сите знаат дека ти и Чарли Линч…
- Ич не ти се допаѓам?
- Секако. Ми се допаѓаш. Но, Чарли Линч…
- Готово е со Чарли. – го пресече Катарина. – Преку глава ми е од него. Не ме интересира повеќе.
Потоа едно време одеа молчешкум. Харолд го забрза одот кога се приближија до неговата куќа.
- Имам две карти за вечерашниот концерт – рече Катарина.
- Благодарам, но вечерва морам да учам.
- В сабота Елинор Гринберг прави забава- му соопшти таа успорувајќи го одот. – Можам да земам со себе кого сакам. Сакаш да дојдеш?
- В сабота секогаш одиме кај баба – одговори Харолд како пушка. – Таа живее во Дојлестаун, Пенсилванија. Има седум крави. На лето одиме кај неа, на село. Знам да молзам и …
- А в четврток навечер? – Катарина е упорна и почнува да зборува сé побргу. – Мајка ми и татко ми одат на партија бриџ и се враќаат дури во еден. Ќе бидам сама, со сестра ми. Таа заспива и потоа сум сама. Дојди да ми правиш друштво.
Харолд започна да се вртка. Чувствуваше како почнува да црвенее. Почна да кашла за Катарина да помисли дека е од напрегањето ако тој се зацрвени.
- Да те удрам по грб? – го праша таа загрижено. – Добро, ќе дојдеш ли в четврток?
- Со задоволство би дошол – одговара Харолд – но мајка ми не ми дава да излегувам навечер. Вели дека кога ќе наполнам петнаесет години…
- Па, смисли нешто. Кажи и дека ќе одиш во библиотека. Што ти може?
- Кога и да ја излажам таа веднаш открива. А, не е ни убаво да се лаже мајка.
- Немој да бидеш смешен – му рече Катерина смешкајќи се со презир.
Стигнаа до куќата на Харолд и застанаа пред вратата.
- Може ли барем зедно да се враќаме од училиште? – го запраша Катарина.
- Секој ден имам проби со оркестарот - и одговори Харолд со воздишка. – Партитурата за првата виолина е многу тешка, така што не знам до кога ќе се задржам.
- Во ред, ќе те чекам – упорно Катарина. - Ќе седам кај влезот и ќе те чекам.
- Понекогаш пробата завршува дури во пет.
- Ќе те чекам.
Харолд се загледа во влезната врата на куќата.
- Морам да ти признаам нешто - и рече на крајот. – Не ме интересираат девојчињата. Ми се вртат други работи в глава.
- А не ти пречи секој ден да се враќаш со Елена! – извика Катарина. – Те видов.
- Па што? - и возврати Харолд воздржувајќи се да не ја удри по нежното и румено лице на кое големите, сини очи гледаа како да го обвинуваат, а усните и се тресеа. – Па што? Се враќам дома со Елена. А што ти е тебе гајле? Ти си го имаш Чарли Линч. Тој е ѕвезда на училишниот бејзбол тим, а јас не би можел да бидам ни резерва. Остави ме на раат!
- Нема – извика Катарина. – Баш ми е гајле за Чарли Линч. Те мразам! Те мразам! Ќе одам во манастир!
- Оди - и рече Харолд и ја отвори влезната врата.
Катарина го гледаше како се оддалечува без да се сврти, како ја отвора вратата од лифтот и го притиска копчето.Очите и се наполнија со солзи, но сепак успеја да се воздржи. Се сврте и со лессен од тргна кон својата куќа.Кога стигма до аголот пред неа излезе едно момче. – Од каде, пак, сега ти, Чарли? – го запршаа таа ладно.
- Баш чудно да налетам токму на тебе, нели?Еве си се шеткам. Нешто бев замислен…
- Извини – му одговори Катарина вртејќи ја главата и вперуцајќи ги очите, од кои исчезнаа солзите, високо, во правец на вечерното небо. – Брзам.
- Мислев на онаа вечер пред два месеци – започна Чарли набрзина. – Кога те испраќав дома по забавата на Нора О’Брајан и кога те бакнав во вратот. Се сеќаваш?
- Не – му рече таа. – Извини, брзам дома. – Со Харолд не брзаше Полека одеше. А минатиот месец со мене се враќаше од училиште.
- Тоа беше минатиот месец – му одговори Катарина.
- Знаеш ли ти дека тој твој Харолд сакаше да влезе во бејзбол тимот, но тренерот го исфрли уште првиот ден. Умревме од смееше кога три топки му поминаа меѓу нозе, а четвртата го удри по носот! Знаеш како го викаат? Четириокиот Оскар! Не гледа ни бела мачка! Девојчињата му се смеат, сите до една!
Катарина се насмеа. Стасаа до нејзината куќа. Таа ја стави раката на кваката и Чарли повторно се огласи.
- Дојди со мене на кино – ја молеше. – Те молам, Катарина.
- Веќе ти реков, Чарли. Не можам.
- Ќе и кажам на мајка ти – извика очајнички момчето. - Ќе и кажам дека излегуваш со протестант.
Очите на Катарина се отворија од гнев, образите и поцрвенеа, а устата и се стисна.
- Заминувај веднаш - му рече. Преку глава си ми.Не сакам да разговарам со тебе повеќе. Глупав си и не ми се допаѓаш. Заминувај!
- Ќе му го скршам вратот – извика Чарли мафтајќи со рацете пред лицето на Катарина. - Ќе му покажам јас нему! Виолинист! Кога ќе го средам нема да ти падне на памет да шеташ со него! Се бакнавте ли?
- Секако. – Гласот на Катарин звучеше победоносно. – Баш знае да бакнува.
- Ќе го убијам – врескаше Чарли додека Катарина се качуваше по скалите.
- Ве молам, кажете му на Харолд Пурсел да се симне. еден пријател сака да го види. – му се обрати Чарли на настојникот во куќата на Харолд.
Настојникот влезе во лифтот, а Чарли задоволно ги погледна лицата на своите осум другари кои дојдоа да се уверат дека се ќе одвива онака како што налагаат правилата.
Набргу Харолд излезе од лифтот и им пријде на момчињаѕа што стоеја во холот.
- Здраво – му рече Чарли приоѓајќи му. – Сакам да разговарам со тебе.
Харолд ги посматраше немите лица на кои немаше израз на наклоност. Воздивна зашто знаеше што го чека.
- Добро – рече и застана држејќи ја отворена вратата низ која едно по едно излегоа момчињата на улицата.
- Симни ги очилата – му рече Чарли кога застанаа насреде ливадата недалеку од куќата на Харолд.
- Дај ми ги мене – се понуди љубезно Сем Розенберг.
- Благодарам – одговори Харолд подавајќи му ги очилата, а потоа се заврте кон Чарли и ги подигна рацете. – Ајде.
Чарли стоеше и длабоко дишеше пред непријателот кој беше блед и десетина килограми полесен од него и кој мижеше и чекаше. Потоа зачекори и го удри Харолд со бокс по око. Ударите станаа сé посилни, а лицето на Харолд беше облиено со крв. Едното око му се затвори, кошулата му се скина и крвта се тазли по неговиот костим. Чарли решително замавнуваше, не обидувајќи се да ги избегне или да ги сопре слабите обиди на Харолд. На лицето му се гледаше неизмерна радост додека Харолд паѓаше под неговите силни и нескротливи удари.
Харолд повремено се огласуваше со извици на негодување и тоа токму тогаш кога Чарли престануваше да го удира по глава за да го удри в стомак.
Осумтемина навивачи на Чарли ја посматраа тепачката без да изустат збор. На крајот видоа како Харолд паѓа. Не се онесвести, но не можеше ни со прст да мрдне.
Чарли стоеше над победениот непријател, шумно дишејќи, среќе што тоа суштество лези со лицето во правта, речиси жалејќи што задоволството со кое го тепаше мина.
- Во ред – рече Харолд кој и понатаму остана да лежи со лицето во правта. – Доста е.
Ја крена главата, со мака успеја да седне, а потоа, потпирајќи се на рацете што се тресеја се обиде да стане на нозе. Се тетеравеше, мафташе со рацете, се тресеше, но успеја да се одржи.
- Може ли да си ги добијам очилата? – запраша.
Сем Розенберг му ги подаде очилата и тој ги стави. Чарли ги гледаше неоштетените очила на помодреното лице и одеднаш почна да плаче.
Тој, Чарли Линч, победникот во педесетина тепачки, тој што не заплакал од својата четврта година, лиеше очајнички солзи додека телото му се тресеше од липање, а очите почнаа да го печат.
Додека плачеше сфати дека тоа траело за време на целата тепачка, од првиот удар со кој го мавна Харолд по окото, па сé до моментот кога неговиот пријател падна со лицето во правта.
Го гледаше Харолд, кому едното око му беше затворено, носот подуен и помодрен, косата залепена од пот и кал, устата полна со засушена крв и земја, но лицето и нешто одвнатре беа совршено мирни, недопирливи. Харолд не плачеше, а Чарли сфати дека тој нема да заплаче ни подоцна и дека тој, Чарли Линч, не може да го натера на тоа.
Со воздишка, Харолд се оддалечуваше полека, без зборови. Чарли го гледаше. Гледаше како неговата слаба прилика, без никаква јунаштина, изгубена и извалкана, се оддалечува со напор.
Солзите се претворија во вистински поток и тој го изгуби Харолд од вид, како да исчезна зад завесата.
Превод од англиски: Емил Ниами
- Како тоа? Нема да ти дозволат. А, впрочем, зошто би одела во манастир?
- Мислиш ли дека сум згодна? – го запраша Катарина – Не ми требаат комплименти. Само сакам да знам од лични причини.
- Секако дека мислам дека си згодна – одговара Харолд. – Можеби си и најзгодната девојка во училиштето.
- Да, тоа сите го велат – тивко одговори Катарина, малку незадоволна од она “можеби”, но не сакаше да го покаже тоа. Се разбира, јас не верувам, но сите ми го велат тоа. А ти, изгледа, не мислиш така.
- Мислам – и рече Харолд. – Мислам.
- Судејќи по твоето однесување… - почна Катарина. – Понекогаш е тешко на основа на однесувањето да проникнеш во вистинската состојба на работите. Те сакам – изусти таа.
Харолд ги симна очилата и нервозно ги протри стаклата со марамче.
- А Чарли Линч? – ја запраша. – Сите знаат дека ти и Чарли Линч…
- Ич не ти се допаѓам?
- Секако. Ми се допаѓаш. Но, Чарли Линч…
- Готово е со Чарли. – го пресече Катарина. – Преку глава ми е од него. Не ме интересира повеќе.
Потоа едно време одеа молчешкум. Харолд го забрза одот кога се приближија до неговата куќа.
- Имам две карти за вечерашниот концерт – рече Катарина.
- Благодарам, но вечерва морам да учам.
- В сабота Елинор Гринберг прави забава- му соопшти таа успорувајќи го одот. – Можам да земам со себе кого сакам. Сакаш да дојдеш?
- В сабота секогаш одиме кај баба – одговори Харолд како пушка. – Таа живее во Дојлестаун, Пенсилванија. Има седум крави. На лето одиме кај неа, на село. Знам да молзам и …
- А в четврток навечер? – Катарина е упорна и почнува да зборува сé побргу. – Мајка ми и татко ми одат на партија бриџ и се враќаат дури во еден. Ќе бидам сама, со сестра ми. Таа заспива и потоа сум сама. Дојди да ми правиш друштво.
Харолд започна да се вртка. Чувствуваше како почнува да црвенее. Почна да кашла за Катарина да помисли дека е од напрегањето ако тој се зацрвени.
- Да те удрам по грб? – го праша таа загрижено. – Добро, ќе дојдеш ли в четврток?
- Со задоволство би дошол – одговара Харолд – но мајка ми не ми дава да излегувам навечер. Вели дека кога ќе наполнам петнаесет години…
- Па, смисли нешто. Кажи и дека ќе одиш во библиотека. Што ти може?
- Кога и да ја излажам таа веднаш открива. А, не е ни убаво да се лаже мајка.
- Немој да бидеш смешен – му рече Катерина смешкајќи се со презир.
Стигнаа до куќата на Харолд и застанаа пред вратата.
- Може ли барем зедно да се враќаме од училиште? – го запраша Катарина.
- Секој ден имам проби со оркестарот - и одговори Харолд со воздишка. – Партитурата за првата виолина е многу тешка, така што не знам до кога ќе се задржам.
- Во ред, ќе те чекам – упорно Катарина. - Ќе седам кај влезот и ќе те чекам.
- Понекогаш пробата завршува дури во пет.
- Ќе те чекам.
Харолд се загледа во влезната врата на куќата.
- Морам да ти признаам нешто - и рече на крајот. – Не ме интересираат девојчињата. Ми се вртат други работи в глава.
- А не ти пречи секој ден да се враќаш со Елена! – извика Катарина. – Те видов.
- Па што? - и возврати Харолд воздржувајќи се да не ја удри по нежното и румено лице на кое големите, сини очи гледаа како да го обвинуваат, а усните и се тресеа. – Па што? Се враќам дома со Елена. А што ти е тебе гајле? Ти си го имаш Чарли Линч. Тој е ѕвезда на училишниот бејзбол тим, а јас не би можел да бидам ни резерва. Остави ме на раат!
- Нема – извика Катарина. – Баш ми е гајле за Чарли Линч. Те мразам! Те мразам! Ќе одам во манастир!
- Оди - и рече Харолд и ја отвори влезната врата.
Катарина го гледаше како се оддалечува без да се сврти, како ја отвора вратата од лифтот и го притиска копчето.Очите и се наполнија со солзи, но сепак успеја да се воздржи. Се сврте и со лессен од тргна кон својата куќа.Кога стигма до аголот пред неа излезе едно момче. – Од каде, пак, сега ти, Чарли? – го запршаа таа ладно.
- Баш чудно да налетам токму на тебе, нели?Еве си се шеткам. Нешто бев замислен…
- Извини – му одговори Катарина вртејќи ја главата и вперуцајќи ги очите, од кои исчезнаа солзите, високо, во правец на вечерното небо. – Брзам.
- Мислев на онаа вечер пред два месеци – започна Чарли набрзина. – Кога те испраќав дома по забавата на Нора О’Брајан и кога те бакнав во вратот. Се сеќаваш?
- Не – му рече таа. – Извини, брзам дома. – Со Харолд не брзаше Полека одеше. А минатиот месец со мене се враќаше од училиште.
- Тоа беше минатиот месец – му одговори Катарина.
- Знаеш ли ти дека тој твој Харолд сакаше да влезе во бејзбол тимот, но тренерот го исфрли уште првиот ден. Умревме од смееше кога три топки му поминаа меѓу нозе, а четвртата го удри по носот! Знаеш како го викаат? Четириокиот Оскар! Не гледа ни бела мачка! Девојчињата му се смеат, сите до една!
Катарина се насмеа. Стасаа до нејзината куќа. Таа ја стави раката на кваката и Чарли повторно се огласи.
- Дојди со мене на кино – ја молеше. – Те молам, Катарина.
- Веќе ти реков, Чарли. Не можам.
- Ќе и кажам на мајка ти – извика очајнички момчето. - Ќе и кажам дека излегуваш со протестант.
Очите на Катарина се отворија од гнев, образите и поцрвенеа, а устата и се стисна.
- Заминувај веднаш - му рече. Преку глава си ми.Не сакам да разговарам со тебе повеќе. Глупав си и не ми се допаѓаш. Заминувај!
- Ќе му го скршам вратот – извика Чарли мафтајќи со рацете пред лицето на Катарина. - Ќе му покажам јас нему! Виолинист! Кога ќе го средам нема да ти падне на памет да шеташ со него! Се бакнавте ли?
- Секако. – Гласот на Катарин звучеше победоносно. – Баш знае да бакнува.
- Ќе го убијам – врескаше Чарли додека Катарина се качуваше по скалите.
- Ве молам, кажете му на Харолд Пурсел да се симне. еден пријател сака да го види. – му се обрати Чарли на настојникот во куќата на Харолд.
Настојникот влезе во лифтот, а Чарли задоволно ги погледна лицата на своите осум другари кои дојдоа да се уверат дека се ќе одвива онака како што налагаат правилата.
Набргу Харолд излезе од лифтот и им пријде на момчињаѕа што стоеја во холот.
- Здраво – му рече Чарли приоѓајќи му. – Сакам да разговарам со тебе.
Харолд ги посматраше немите лица на кои немаше израз на наклоност. Воздивна зашто знаеше што го чека.
- Добро – рече и застана држејќи ја отворена вратата низ која едно по едно излегоа момчињата на улицата.
- Симни ги очилата – му рече Чарли кога застанаа насреде ливадата недалеку од куќата на Харолд.
- Дај ми ги мене – се понуди љубезно Сем Розенберг.
- Благодарам – одговори Харолд подавајќи му ги очилата, а потоа се заврте кон Чарли и ги подигна рацете. – Ајде.
Чарли стоеше и длабоко дишеше пред непријателот кој беше блед и десетина килограми полесен од него и кој мижеше и чекаше. Потоа зачекори и го удри Харолд со бокс по око. Ударите станаа сé посилни, а лицето на Харолд беше облиено со крв. Едното око му се затвори, кошулата му се скина и крвта се тазли по неговиот костим. Чарли решително замавнуваше, не обидувајќи се да ги избегне или да ги сопре слабите обиди на Харолд. На лицето му се гледаше неизмерна радост додека Харолд паѓаше под неговите силни и нескротливи удари.
Харолд повремено се огласуваше со извици на негодување и тоа токму тогаш кога Чарли престануваше да го удира по глава за да го удри в стомак.
Осумтемина навивачи на Чарли ја посматраа тепачката без да изустат збор. На крајот видоа како Харолд паѓа. Не се онесвести, но не можеше ни со прст да мрдне.
Чарли стоеше над победениот непријател, шумно дишејќи, среќе што тоа суштество лези со лицето во правта, речиси жалејќи што задоволството со кое го тепаше мина.
- Во ред – рече Харолд кој и понатаму остана да лежи со лицето во правта. – Доста е.
Ја крена главата, со мака успеја да седне, а потоа, потпирајќи се на рацете што се тресеја се обиде да стане на нозе. Се тетеравеше, мафташе со рацете, се тресеше, но успеја да се одржи.
- Може ли да си ги добијам очилата? – запраша.
Сем Розенберг му ги подаде очилата и тој ги стави. Чарли ги гледаше неоштетените очила на помодреното лице и одеднаш почна да плаче.
Тој, Чарли Линч, победникот во педесетина тепачки, тој што не заплакал од својата четврта година, лиеше очајнички солзи додека телото му се тресеше од липање, а очите почнаа да го печат.
Додека плачеше сфати дека тоа траело за време на целата тепачка, од првиот удар со кој го мавна Харолд по окото, па сé до моментот кога неговиот пријател падна со лицето во правта.
Го гледаше Харолд, кому едното око му беше затворено, носот подуен и помодрен, косата залепена од пот и кал, устата полна со засушена крв и земја, но лицето и нешто одвнатре беа совршено мирни, недопирливи. Харолд не плачеше, а Чарли сфати дека тој нема да заплаче ни подоцна и дека тој, Чарли Линч, не може да го натера на тоа.
Со воздишка, Харолд се оддалечуваше полека, без зборови. Чарли го гледаше. Гледаше како неговата слаба прилика, без никаква јунаштина, изгубена и извалкана, се оддалечува со напор.
Солзите се претворија во вистински поток и тој го изгуби Харолд од вид, како да исчезна зад завесата.
Превод од англиски: Емил Ниами
Комментариев нет:
Отправить комментарий