Го наговорив Мајк да изградиме куќичка на дрво кога најдов врата во паркот.
- Куќичка на дрво? Чоече, па ти имаш шеснајст, шо ќе прајш во куќичката на дрво, да те ебам?
- Шо ја знам, чоек, ќе биде наша, и јеби га. Нема да кажеме на никого. Наша, знаеш?
Почнувам да ја влечам покрај дрвото. Тој клекнува и пали џоинт.
- Како ли ќе ја искачиш?
Го протресува кибритчето како термометар.
- Шо ја знам ... со јаже, со влечење, можда.
Клекнува покрај мене, издувува неколку сјебани облачиња, и ја испружува раката надолу, изгледа опуштено, со џоинтот сместен помеѓу горе-долу “океј” знак, но изгледа кул.
- Фала, - посегнувам по џоинтот.
- Не лигави го.
- Не го лигавам.
- Го лигавиш, - се насмевнува, со малите запирки на краевите од неговата уста, нишајќи се на стапалата и ми намигнува.
Има мала бенка под окото на левиот образ. Мислам дека е акна и добивам нагон да го врзам и да му ја стиснам. - Плус, - посегнува да си го земе џоинтот, - чуварот Рикс ќе ја најде.
- Не-е! - се издишав низ нос. - Чуварите само гледаат долу. Никој нема да знае! - му го подавам џоинтот и ја довлечкувам вратата поблиску до дрвото. - Ќе бидеме како швајцарското семејство Робинсон!
- Како кој? - се насмевнува, и седнува долу по изгнијаните лисје.
- Океј, види вака, - седнувам на вратата. - Во Дизниворлд тие имаат голема куќа.
- Кој?
- Швајцарското семејство Робинсон.
- А-а-а!
- Да бе, имаат дворец и сиот е на дрво...
- Тие таму живеат?
- А-ха. Па, живееја.
- А-а-а, а кај се сеа?
- Шо ја знам, чоек!
- Ако им било толку ебено кул, зашо не се поише таму, а?
- Види, бев таму.
- Си се качил на дрво?
- Не, има скали, како од јаже.
- Шо има таму?
- Само куќичка на дрво.
- Колку ебено глупо.
- Не, баш е кул. Можеме да спиеме таму, а да не се разбудиме целите влажни!
- И таму има магла, бе шупак!
- Ама не е толку влажно.
- Тогаш поиграј си уште малку со клиторисот, - убаво се насмева. - А, да ми го испушиш?
- Пеесе долари, бате.
Ги држи рацете спуштени со дланките отворени. Се вртам со газот кон него. Офнувам: “Сто процентно чисто црно срање собрано од Хуан Валдез за тебе, да те ебам.” Стиснувам. Ме грабнува за колкови. “Ухххх.” Паѓам кај него в скут.
- Мислам дека си ставил некое килце на газево.
- Се трудам.
Ги шири нозете и јас се сместувам меѓу нив во гнасотијата пред него.
- Еј, - ми вели да ме налути наведнувајќи ми се над увото и грабајќи ме за бутовите. - гладен си? - неговиот влажен топол здив лебди покрај моето уво како кадифе, и од шепотливиот шк-шк звук кој го прави неговата јакна кога ја отпетлува ме здоболува стомак, ама пријатно.
- Дој ваму.
Става една рака околу мојата половина. Не дишам туку само ја гризам внатрешноста од долната усна, пресилно. Неговата уста е веднаш до моето уво.
- А шо велиш за добар сочен колбас со бел сос?, - се смее гласно и ме удира по бутовите како да се негови. Поочувствував крв во мојата уста.
- Еби се!
Станав.
- Еј, се заебаам, чоек! - ми вели, изненадено, и ме фаќа за една од алките од мојот каиш назад на панотолоните.
- Одјеби!
Ја фаќам и ја тргам вратата, туркајќи ја накај моиве колена. Ја пика едната рака во празнината назад во мојот џинс и ме повлекува наназад.
- Само се заебавав, океј?
- Педер, - го стегнувам лицето силно и ја прегризувам долната усна уште повеќе. Исто е како кога џвакаш гумена бомбона.
- Ајде, бе, чоек. Само ... се извинувам.
- Остај ме, да ти ебам, не гледаш дека ми ги соблече пантолоните. - Плукам крвава плунка на вратата. - Еј, изгледа да, хе, хе. Еј, не мислев да ... Не ти се смеам тебе. И заеби, чоек, многу си ебено чувствителен да ти ебам чоекот.
Не ми ги пушта пантолоните, а јас уште се држам за вратата. Не можам да кажам ништо. Ја чувствувам таа ладнотија во главава, како замрзната пајажина што се шири, предупредувајќи ме дека ќе заплачам или така нешто. Со пола тело се уште зад мене, се наведнува и ме бакнува на образ, и потоа уште еднаш. Звукот е нежен, а јас само што не се насмеав.
Ме потсети на првиот пат кога го видов како спие. Купив пола џоинт од него, и го викнав да го испушиме заедно во грмушките во паркот. Беше исцрпен, и беше сиот млитав. Тргна неколку пати, и, седајќи така, заспа. Не можев да поверувам, бидејќи спиењето беше нешто што не можеше или не сакаше да го прави. Спиејќи беше разоткриен, детинест, нежен.
Се вртам повеќе накај него. Неговиот нос се свиткал во мојот образ и можам да ја видам неговата мала црна бенка. Се вртам уште малку. Ја придвижува неговата глава, и неговата уста кон мојата.
- Крвариш.
Сакам да ја почувствува мојата згрутчена кисела крв. Го бакнувам уште еднаш, земајќи ги неговите усни внатре во моите, и гледајќи го како ја меша мојата крв и плунка во неговата уста. Го гледам додека ја голта, а потоа зјапаме еден во друг. Бранови од мирис на кокошкина супа ме удираат од неговите мишки, што помалку ме прави гладен. Погледнувам и ја оставам вратата. Посегнувам таму му се рацете во мојот џинс. А тој се уште е зад мене, и ги турка надолу.
- А-ха, океј, - прошепотувам кога чувствувам како ми ги соблекува пантолоните се додека не се спуштија на моите колена.
- Мм, јас, ммм, не сум туширан.
- Аха, знам.
Ми ги турка гаќите, а јас ги држам.
- Еј, кул е, - ми вели. - Стварно, стварно!
Ги пуштам и ги стиснувам очите. Слушам кинење.
- Опс, - промрморе.
- Ох, и онака беа целите со дупки. Извини.
- Не ми се извинувај, чоек, и моите се со вграден клима-уред.
Го слушам како се откопчува.
- Ммм, да легнам или?
- Неее, doggy style е кул, океј?
- Да, да.
Правам шлапуркасти звуци со забите и усните како што го чувствувам како ме држи за половина.
- Што ако некој дојде? - погледнувам наоколу.
- Нема.
Ми го гали газот.
- Тука, - велам покажувајќи. - можат да не видат од коњушарникот. Стави ја вратата.
Издишка.
- Сакаш?
- Ај.
- Не мрдај.
Се приближува до вратата, со џинсот спуштен до глуждови и без гаќи.
- Стави ја попречно.
Се наведнува, и можам да му го видам дупчето малку. Изгниено ливче со дршка се заплеткало со влакната на газот, а има и неколку акни како да си ги стегнал на газот. Се засрамив за него.
- Да, заврти ја така.
Се завртувам брзо за да се уверам дали имам нешто. Бев горд што немам влакна на газот.
- Океј?
Се заврте, неговиот кур исправен пред него хоризонтално како божествен стап.
- Да, но ... ммм, долу.
- Со намера сум, бејби.
Ми се насмевна. Се чувствувам како идиот, мојот разголен газ во воздухот, а јас со сите четири на земја. Почнува да оди зад мене, но запира и се враќа. Клекнува до мене, со неговиот кур разнишан меѓу нозе.
- Сакаш да ти го пушам прво? - прашувам ама не погледнувам.
- Не, ммм, мислам ако сакаш. Види, јас само, ммм ...
Ја става раката на мојата глава и поминува со прстите по моето лице, потоа ги пикна прстите внатре во моите уши. Дишењето не ми е изедначено.
- Ти си ми, мојот најдобар пријател.
- Така некако, - тоа е се што можам да кажам.
- Ај чоек. Навистина. Ти си ...
- Пикни ми го в уста, не можам повеќе тоа да го слушам.
- Сега.
- Ај, де.
Со едната рака го фаќа курот, и го насочува кон мојата уста. Другата рака му е на моето лице, галејќи ми ги образите, толку меко и нежно што ме натера да му го испушам како никој до сега.
- Лош агол, - се згрчува кога моите предни заби ја зафатија главата од курот.
Се приближувам и чувствувам како неговиот кур се лизга внатре, а јас го одмарам моето грло за да не се лигавам.
- Дааа! - почна да мрда со колковите се побрзо и побрзо. - Ох да ти ... - го вади курот . - За малку ќе свршев, - ми вели, ококорен и сериозен.
- Па?
- Па, сакам ... - седна на своите чизми.
- Дај ми го колбасот со бел прелив!
- Сос.
- Шо и да е, - се довлечкува зад мене по колена. - Да плукнам?
- А, да бе.
Зјапам во вратата со сите тие имиња и други нешта начкратани на неа. Мора да била врата од бања или така нешто.
- Еј, неам гумче, океј е?
- Да, само дваесе долари плус, океј? - ја ставам дланката зад мене.
Тој се смее и ме плеска по раката.
- Само мразам како после неколку дена смрди, знаеш?
Почна да ме плеска по газ.
- Хејл Вилсон плаќа екстра за тоа.
- Не зезај.
- Да бе сака и да ја голта еден ден престоената сперма во газот и плаќа по двесте долари за таа чест!
Тој се смее, а и јас со него.
- Ебате! - гледам некои камчиња, додека чувствувам како брише земја или нешто слично од мојот газ.
Еј , си помислил досега на С, а? - го прашувам смирено додека го пишувам името на Мајк во нечистотијата со розовите нокти.
Се издишува.
- Ако сум помислил на тоа, веќе сум заборавил. Штета, знаеш?
Да, и ја исто.
Го брише тоа што го гребеше.
- А, мислам, - вели, - сето тоа се владини срања.
- Да, сум го слушнал тоа негде.
Занишувам со главата.
- Плус, една пријателка на Камал, една вуду женска, може целосно да те излечи.
- Кул, океј, ај да не зборуваме за тоа, - го бришам името пред да ме забележи.
Мајк го прочистува грлото и чувствувам како ми ги разделува газињата. - Се надевам нема ништо таму.
Плука, шлап, плука, шлап. Не дишам, надевајќи се, дека и тој нема ништо да почувствува ако мириса.
- Океј! - чувствувам како ме грабнува за колкови и повторно плука, но овој пат на неговиот кур бидејќи не ја чувствувам влажната грутка плунка на мене. Посакувам да лежам сега на грб, моите нозе околу него. Ги затворам очите и го замислувам тоа. Ја чувствувам главата од неговиот кур како притиска во мене, опуштено, опуштено. Посакувам да бев така ебен. Чувствувам ненадејно силно пикање и тапа болка.
- Ауу! - реков, повеќе изнервирано отколку од болка.
- Кај е? - ме прашува, како да е моја вина, како да ја кријам дупката од газот.
- Повисоко од кај и да си сега, да те ебам! Да не бараш дупка од пичка?
- Ќути бе.
Чувствувам како пак плука.
- Е, па, знам и јас како оди тоа.
Сакам да ги употреби прстите.
- Најчесто употребуваш лубрикант, а? - ме прашува, пикајќи го пак.
- Пробај така.
Пак плука, шлап, шлап.
- Океј, ја гледам.
Гледам како ѕирка во мене како да сум преполн фижидер.
- Ова е тоа!
Го бута како што ме привлекува накај него. Ја чувствувам отворена и тој како се слизнува во мене.
- Погодок, - му велам и јас тивко.
- Да, чоек!
- Внатре си.
- Океј?
- Да, кул е.
Почнува да го пика и вади.
- Убаво, - так, так, - ти е?”
- Да, да.
Ги гледам сите имиња на вратата додека не се заматат.
- Тебе? Убаво, ох, ти е? - го прашувам.
- Да, чоек, се уште си ебено тесен!
Се обидувам да ја завртам главата накај него.
- Шо очекуеше? Голема ебено црна дупка?
- Извини, чоек. Прекрасно ... е. Навистина добро.
Го пика и го вади, забрзувајќи, дупи се побрзо и побрзо.
- А вака? - офка.
- Одлично! - велам премногу гласно.
Неговите раце се по мојот газ. Би сакал да ме плесне сега. Тој само ме дупи јако, неговите јајца удираат како пинг-понг топчиња по моите бутови.
- Ох, ТЕ ЕБАМ!
- Еј, Мајк.
- Ох да, те ебам.
- Знаеш, Мајк?
- Ох, ох, ДА!
- Ти си ...
- Ох, ох, те ебам. Јас, свршувам, сврш...
- Во мене си!
- Свршувам, ох, да, да, Боже, да ти ебам, да, ох!
- Во мене си!
Погледнав во вратата и горе во нашата куќичка на дрво.
- Во мене си.
Превод од англиски: Љупчо Петрески
- Куќичка на дрво? Чоече, па ти имаш шеснајст, шо ќе прајш во куќичката на дрво, да те ебам?
- Шо ја знам, чоек, ќе биде наша, и јеби га. Нема да кажеме на никого. Наша, знаеш?
Почнувам да ја влечам покрај дрвото. Тој клекнува и пали џоинт.
- Како ли ќе ја искачиш?
Го протресува кибритчето како термометар.
- Шо ја знам ... со јаже, со влечење, можда.
Клекнува покрај мене, издувува неколку сјебани облачиња, и ја испружува раката надолу, изгледа опуштено, со џоинтот сместен помеѓу горе-долу “океј” знак, но изгледа кул.
- Фала, - посегнувам по џоинтот.
- Не лигави го.
- Не го лигавам.
- Го лигавиш, - се насмевнува, со малите запирки на краевите од неговата уста, нишајќи се на стапалата и ми намигнува.
Има мала бенка под окото на левиот образ. Мислам дека е акна и добивам нагон да го врзам и да му ја стиснам. - Плус, - посегнува да си го земе џоинтот, - чуварот Рикс ќе ја најде.
- Не-е! - се издишав низ нос. - Чуварите само гледаат долу. Никој нема да знае! - му го подавам џоинтот и ја довлечкувам вратата поблиску до дрвото. - Ќе бидеме како швајцарското семејство Робинсон!
- Како кој? - се насмевнува, и седнува долу по изгнијаните лисје.
- Океј, види вака, - седнувам на вратата. - Во Дизниворлд тие имаат голема куќа.
- Кој?
- Швајцарското семејство Робинсон.
- А-а-а!
- Да бе, имаат дворец и сиот е на дрво...
- Тие таму живеат?
- А-ха. Па, живееја.
- А-а-а, а кај се сеа?
- Шо ја знам, чоек!
- Ако им било толку ебено кул, зашо не се поише таму, а?
- Види, бев таму.
- Си се качил на дрво?
- Не, има скали, како од јаже.
- Шо има таму?
- Само куќичка на дрво.
- Колку ебено глупо.
- Не, баш е кул. Можеме да спиеме таму, а да не се разбудиме целите влажни!
- И таму има магла, бе шупак!
- Ама не е толку влажно.
- Тогаш поиграј си уште малку со клиторисот, - убаво се насмева. - А, да ми го испушиш?
- Пеесе долари, бате.
Ги држи рацете спуштени со дланките отворени. Се вртам со газот кон него. Офнувам: “Сто процентно чисто црно срање собрано од Хуан Валдез за тебе, да те ебам.” Стиснувам. Ме грабнува за колкови. “Ухххх.” Паѓам кај него в скут.
- Мислам дека си ставил некое килце на газево.
- Се трудам.
Ги шири нозете и јас се сместувам меѓу нив во гнасотијата пред него.
- Еј, - ми вели да ме налути наведнувајќи ми се над увото и грабајќи ме за бутовите. - гладен си? - неговиот влажен топол здив лебди покрај моето уво како кадифе, и од шепотливиот шк-шк звук кој го прави неговата јакна кога ја отпетлува ме здоболува стомак, ама пријатно.
- Дој ваму.
Става една рака околу мојата половина. Не дишам туку само ја гризам внатрешноста од долната усна, пресилно. Неговата уста е веднаш до моето уво.
- А шо велиш за добар сочен колбас со бел сос?, - се смее гласно и ме удира по бутовите како да се негови. Поочувствував крв во мојата уста.
- Еби се!
Станав.
- Еј, се заебаам, чоек! - ми вели, изненадено, и ме фаќа за една од алките од мојот каиш назад на панотолоните.
- Одјеби!
Ја фаќам и ја тргам вратата, туркајќи ја накај моиве колена. Ја пика едната рака во празнината назад во мојот џинс и ме повлекува наназад.
- Само се заебавав, океј?
- Педер, - го стегнувам лицето силно и ја прегризувам долната усна уште повеќе. Исто е како кога џвакаш гумена бомбона.
- Ајде, бе, чоек. Само ... се извинувам.
- Остај ме, да ти ебам, не гледаш дека ми ги соблече пантолоните. - Плукам крвава плунка на вратата. - Еј, изгледа да, хе, хе. Еј, не мислев да ... Не ти се смеам тебе. И заеби, чоек, многу си ебено чувствителен да ти ебам чоекот.
Не ми ги пушта пантолоните, а јас уште се држам за вратата. Не можам да кажам ништо. Ја чувствувам таа ладнотија во главава, како замрзната пајажина што се шири, предупредувајќи ме дека ќе заплачам или така нешто. Со пола тело се уште зад мене, се наведнува и ме бакнува на образ, и потоа уште еднаш. Звукот е нежен, а јас само што не се насмеав.
Ме потсети на првиот пат кога го видов како спие. Купив пола џоинт од него, и го викнав да го испушиме заедно во грмушките во паркот. Беше исцрпен, и беше сиот млитав. Тргна неколку пати, и, седајќи така, заспа. Не можев да поверувам, бидејќи спиењето беше нешто што не можеше или не сакаше да го прави. Спиејќи беше разоткриен, детинест, нежен.
Се вртам повеќе накај него. Неговиот нос се свиткал во мојот образ и можам да ја видам неговата мала црна бенка. Се вртам уште малку. Ја придвижува неговата глава, и неговата уста кон мојата.
- Крвариш.
Сакам да ја почувствува мојата згрутчена кисела крв. Го бакнувам уште еднаш, земајќи ги неговите усни внатре во моите, и гледајќи го како ја меша мојата крв и плунка во неговата уста. Го гледам додека ја голта, а потоа зјапаме еден во друг. Бранови од мирис на кокошкина супа ме удираат од неговите мишки, што помалку ме прави гладен. Погледнувам и ја оставам вратата. Посегнувам таму му се рацете во мојот џинс. А тој се уште е зад мене, и ги турка надолу.
- А-ха, океј, - прошепотувам кога чувствувам како ми ги соблекува пантолоните се додека не се спуштија на моите колена.
- Мм, јас, ммм, не сум туширан.
- Аха, знам.
Ми ги турка гаќите, а јас ги држам.
- Еј, кул е, - ми вели. - Стварно, стварно!
Ги пуштам и ги стиснувам очите. Слушам кинење.
- Опс, - промрморе.
- Ох, и онака беа целите со дупки. Извини.
- Не ми се извинувај, чоек, и моите се со вграден клима-уред.
Го слушам како се откопчува.
- Ммм, да легнам или?
- Неее, doggy style е кул, океј?
- Да, да.
Правам шлапуркасти звуци со забите и усните како што го чувствувам како ме држи за половина.
- Што ако некој дојде? - погледнувам наоколу.
- Нема.
Ми го гали газот.
- Тука, - велам покажувајќи. - можат да не видат од коњушарникот. Стави ја вратата.
Издишка.
- Сакаш?
- Ај.
- Не мрдај.
Се приближува до вратата, со џинсот спуштен до глуждови и без гаќи.
- Стави ја попречно.
Се наведнува, и можам да му го видам дупчето малку. Изгниено ливче со дршка се заплеткало со влакната на газот, а има и неколку акни како да си ги стегнал на газот. Се засрамив за него.
- Да, заврти ја така.
Се завртувам брзо за да се уверам дали имам нешто. Бев горд што немам влакна на газот.
- Океј?
Се заврте, неговиот кур исправен пред него хоризонтално како божествен стап.
- Да, но ... ммм, долу.
- Со намера сум, бејби.
Ми се насмевна. Се чувствувам како идиот, мојот разголен газ во воздухот, а јас со сите четири на земја. Почнува да оди зад мене, но запира и се враќа. Клекнува до мене, со неговиот кур разнишан меѓу нозе.
- Сакаш да ти го пушам прво? - прашувам ама не погледнувам.
- Не, ммм, мислам ако сакаш. Види, јас само, ммм ...
Ја става раката на мојата глава и поминува со прстите по моето лице, потоа ги пикна прстите внатре во моите уши. Дишењето не ми е изедначено.
- Ти си ми, мојот најдобар пријател.
- Така некако, - тоа е се што можам да кажам.
- Ај чоек. Навистина. Ти си ...
- Пикни ми го в уста, не можам повеќе тоа да го слушам.
- Сега.
- Ај, де.
Со едната рака го фаќа курот, и го насочува кон мојата уста. Другата рака му е на моето лице, галејќи ми ги образите, толку меко и нежно што ме натера да му го испушам како никој до сега.
- Лош агол, - се згрчува кога моите предни заби ја зафатија главата од курот.
Се приближувам и чувствувам како неговиот кур се лизга внатре, а јас го одмарам моето грло за да не се лигавам.
- Дааа! - почна да мрда со колковите се побрзо и побрзо. - Ох да ти ... - го вади курот . - За малку ќе свршев, - ми вели, ококорен и сериозен.
- Па?
- Па, сакам ... - седна на своите чизми.
- Дај ми го колбасот со бел прелив!
- Сос.
- Шо и да е, - се довлечкува зад мене по колена. - Да плукнам?
- А, да бе.
Зјапам во вратата со сите тие имиња и други нешта начкратани на неа. Мора да била врата од бања или така нешто.
- Еј, неам гумче, океј е?
- Да, само дваесе долари плус, океј? - ја ставам дланката зад мене.
Тој се смее и ме плеска по раката.
- Само мразам како после неколку дена смрди, знаеш?
Почна да ме плеска по газ.
- Хејл Вилсон плаќа екстра за тоа.
- Не зезај.
- Да бе сака и да ја голта еден ден престоената сперма во газот и плаќа по двесте долари за таа чест!
Тој се смее, а и јас со него.
- Ебате! - гледам некои камчиња, додека чувствувам како брише земја или нешто слично од мојот газ.
Еј , си помислил досега на С, а? - го прашувам смирено додека го пишувам името на Мајк во нечистотијата со розовите нокти.
Се издишува.
- Ако сум помислил на тоа, веќе сум заборавил. Штета, знаеш?
Да, и ја исто.
Го брише тоа што го гребеше.
- А, мислам, - вели, - сето тоа се владини срања.
- Да, сум го слушнал тоа негде.
Занишувам со главата.
- Плус, една пријателка на Камал, една вуду женска, може целосно да те излечи.
- Кул, океј, ај да не зборуваме за тоа, - го бришам името пред да ме забележи.
Мајк го прочистува грлото и чувствувам како ми ги разделува газињата. - Се надевам нема ништо таму.
Плука, шлап, плука, шлап. Не дишам, надевајќи се, дека и тој нема ништо да почувствува ако мириса.
- Океј! - чувствувам како ме грабнува за колкови и повторно плука, но овој пат на неговиот кур бидејќи не ја чувствувам влажната грутка плунка на мене. Посакувам да лежам сега на грб, моите нозе околу него. Ги затворам очите и го замислувам тоа. Ја чувствувам главата од неговиот кур како притиска во мене, опуштено, опуштено. Посакувам да бев така ебен. Чувствувам ненадејно силно пикање и тапа болка.
- Ауу! - реков, повеќе изнервирано отколку од болка.
- Кај е? - ме прашува, како да е моја вина, како да ја кријам дупката од газот.
- Повисоко од кај и да си сега, да те ебам! Да не бараш дупка од пичка?
- Ќути бе.
Чувствувам како пак плука.
- Е, па, знам и јас како оди тоа.
Сакам да ги употреби прстите.
- Најчесто употребуваш лубрикант, а? - ме прашува, пикајќи го пак.
- Пробај така.
Пак плука, шлап, шлап.
- Океј, ја гледам.
Гледам како ѕирка во мене како да сум преполн фижидер.
- Ова е тоа!
Го бута како што ме привлекува накај него. Ја чувствувам отворена и тој како се слизнува во мене.
- Погодок, - му велам и јас тивко.
- Да, чоек!
- Внатре си.
- Океј?
- Да, кул е.
Почнува да го пика и вади.
- Убаво, - так, так, - ти е?”
- Да, да.
Ги гледам сите имиња на вратата додека не се заматат.
- Тебе? Убаво, ох, ти е? - го прашувам.
- Да, чоек, се уште си ебено тесен!
Се обидувам да ја завртам главата накај него.
- Шо очекуеше? Голема ебено црна дупка?
- Извини, чоек. Прекрасно ... е. Навистина добро.
Го пика и го вади, забрзувајќи, дупи се побрзо и побрзо.
- А вака? - офка.
- Одлично! - велам премногу гласно.
Неговите раце се по мојот газ. Би сакал да ме плесне сега. Тој само ме дупи јако, неговите јајца удираат како пинг-понг топчиња по моите бутови.
- Ох, ТЕ ЕБАМ!
- Еј, Мајк.
- Ох да, те ебам.
- Знаеш, Мајк?
- Ох, ох, ДА!
- Ти си ...
- Ох, ох, те ебам. Јас, свршувам, сврш...
- Во мене си!
- Свршувам, ох, да, да, Боже, да ти ебам, да, ох!
- Во мене си!
Погледнав во вратата и горе во нашата куќичка на дрво.
- Во мене си.
Превод од англиски: Љупчо Петрески
Комментариев нет:
Отправить комментарий